Yirmibir Kırk Şiiri - Murat Uysal

Kaç yıl geçti üstünden bilmiyorum.
Ama hala aklımda o ilk bakışmamız.
Hani insanın hayatındaki ı ilkler vardır ya,
Bazen iyi bazen kötü. İşte sen benim hep iyi ilkimdin.
Şimdi düşünüyorum da hayatımdan birşeyler için hep geç kalmışım. Özelliklede senin için..
Kırık kalp ve..
Ve kaybolmuş hatıralar kaldı geriye ikimize.
İşte bunca yıldan sonra birbirimize bırakabildiğimiz iki şey..

Hatırlıyormusun bir son bahar günü ilkindi vakti parktaydık.
Ne garip, bizim aşkımız ilk baharın ilk günü başladı ve sonbaharın ilk günü bitti.
Şimdi içimde geç kalmışlığın sıkıntısı var.
İnan kahroluyorum..

Bir hiç uğruna, büyük bir korkaklıkla seni kaybettim.
Sen başkasının oldun. Hemde gözlerimin önünde.
O an durdum. Aman Allah'ım biricik aşkım gözlerimin önünde...
Ve ben o sahneden hemen uzaklaştım.
Ne işim vardı ki orada.

Neyse, artık son demimizdeyiz.
Ne gençliğimiz var artık, ne de o zaman ki deli doluluğumuz.
Yıllar geçti, bak sonbaharın ilk yaprağı düştü bile.
Artık bu yaprak gibi bizde yavaş yavaş devriliyoruz.

Gençtik, tomurcuk..
Sonra açılıp yeşillendik, gençliğimiz..
Sonra yavaş yavaş sararıp solduk.

Ve beklenen son..
Rüzgarda savruluyoruz, ayrı şehirlere...