Zaman kavramıdır bizi içine çeken girdap. Ne yaptığımızı,ne yapacağımızı düşünürken en tenha saatlerde acımasızca yakılan servet.Geriye döndürülemeyen yolcu. Geçtiği yollara insan silüetleri bırakan ressam. Her bölümü ayrı, birbirinden bağımsız, habersiz tiyatro sahnesi.
Eğer bize, bir saat daha verilseydi günümüze, bir yıl daha eklenseydi ömrümüze. Onca telaş içinde, ayrı yüzler ve gölgeler eşliğinde fark edebilirmiydik bu eklentiyi. Ne yapardık acaba? Şimdiye kadar ki yaşantımızdan farklı olarak nasıl değerlendirirdik bu vakti ve saati. Kıymetini bilebilir miydik. Anlamını kavrayabilir miydik. Daha faydalı şeylere gidebilir miydik acaba. Daha bilinçlenebilir miydik düşüncenin yardımıyla.
Bu vakti de diğerleri gibi acımasızca öğütür müydük hayat değirmeninde. Her zamankinden daha mı fazla uyurduk, yönünü tayin edemeyen yapraklar gibi savrulur muyduk yoksa bir diyardan,bir diyara. Yoksa zaman içinde kayıp mı olurduk benliğimizden uzakta. Daha başka anlamlar yükleyip sonra da yabancı mı olurduk duygularımıza.
Tüm bunları özümseyip her anı kendi içinde yaşayıp,anlayabilsek. Acıyı kendi tadında, hüznü kendi tadında, mutluluğu kendi formatında yaşayabilsek. Bırakabilsek sahte gülüşleri. Çıkarabilsek yüzlerimizden bize ait olmayan maskeleri. Anlasak hayatın ödünç verildiğinde değerinin yüceliğini. Bir yirmibeşinci saatte keşfetsek her şeyi.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
