Yirmi Yedi Mart Şiiri - Yahya Harbalioğlu

Alkış tufanı yok bu oyunda Hatice
Fırtına sonrasında korkuların savrulacak
Can alıcı sözleri sarf etmeden can vermeyi göze alacaksın
Dolu gözlere aldırmadan geçmesini bulutların
Beyazlıklarına aldanıp uçurtmanı salmayı düşlerken

Üst üste yığılan harman gibi zorluklar birikecek ömründe
Tutunacağın dostların bir avuç buğdaydan az olacak
Saatinin tiktakları çekiç gibi inecek
Yalnızlığın kıpkızıl ateşiyle eriyen yüreğine

Gülen maskeyi çalacaklar yüzünden Hatice
Ağlayan maskeyle kalakalacaksın belki
Atsan atılmaz satsan satılmaz
Atılacaksın tenha kalabalıkların kurak seline
Aynalar yüzünü unutacak belki

Hatice rüzgarlar soğuk
Yollar uzun yamaçlar sarp
Varmaya mecali kimsenin yetmediği
Uzaktan uzak ülkelere giden yolda Kaf Dağ'ının başı duman
Rengarenk kanatları keleblek yoldaşlarının ömrü kısa
Yalnızlığı tanımlayan sözlükte yapayalnız da var

Direnmeyi oynayacaksın hayatın sahnesinde
Sakın Hatice sakın susma son perdeden önce
Kışın ardı bahar çünkü bak
Baktırdığı kapıdan çıkıyor mart ayı dert ayı
Göğün karnı şiş
Bu gökyüzü nisan yağmurlarına gebe
Kalbinin atışları savaş davulu gibi çalsın
Sevgiyle bakan gözünde kirpiklerden ordu var
Umudunu asla kuşatamaz bu yüzden dört duvar