Yirmi Üç Şiiri - Kürşat Hardal

Yirmi üç sene evvel başlayan soluksuz yolculuk,
Tanrı istemeden bitmeyecek asla bu yorgunluk.
Düşmek kalkmak olmuş ya bu yolun yazısız kanunu,
Sonra ki her bir gün de kurtarmaya çalış sonunu.

Bir adım bir adımı katiyen tamamlamaz artık,
Yollarımızın kesişmesi umuduna bağlandık.
Belki istemsiz bir isim telafuz eder yalnızlık,
Bakarsınız dost oluruz izbe ücra köşelerde.

Koparma seni beşeriyete bağlayan bağını,
İhtiyacın olacak medeniyet safsatasına.
İster istemez itecekler seni de bu çukura,
Sanma ki ihtiyacın yok nefes alan bir canlıya.

Büyük düşünür bizim de düşündün mü sonumuzu?
Biz büyürken kopartıp aldılar son umudumuzu.
Kaçıp gidilecek bir yeryüzü bırakmayacaklar,
Bilirim canımı çelikten madenle alacaklar.