Yirmi İki Yaş Şiiri - Cahit Pehlivan

Henüz 22 yaşına basmışlar.
Saçlarının yarısına düşmüş aklar.
Oysa, bu gençler hayata yeni atılacaklar.
Soran yok, bilen yok, niçin düştü bu aklar.

Kimi bir bardak suyu, uzatamaz eliyle,
Bardakta ki su dökülür. Titreyerek uzatan ellere,
Kimi iki kelimeyi, yan yana getirip te,
Sakin sakin konuşamaz karşısındakiyle.

Ne oldu bu gençliğe, hayrola nereye?
Daha ilk adım derler, bu yolun başına,
Bu yola böyle düşe kalka girme,
Sonra, yaşlılar ile farkı kalmaz gençlerinde.

Bakarsanız bizim olan gençlere neler var.
Daha ömrünün baharında, hayatın yükünü omuzlarlar.
Daima iş ararlar, çalışmak, uğraşmak isterler.
Hepside bir lokma ekmek için uğraşırlar.

Nedir bunların suçu? Günahı kim de?
Dertlerine bulamıyorlar bir çare,
Çözüm bulamayınca, kötü yollara düşüyorlar.
Bir çok gencimiz, gidiyor kahrolası meyhanelere,

Nereye gitsen binlerce sorunu olan gençlerle
Karşılaşırsın şu dünya aleminde,
Çok nadir rastlarsın mutluyum diyene,
Ne olacak şu gençlerimizin halleri böyle.

Yaş yirmi iki olunca, sağlam bir insana,
Rastlamak mucize olsa gerek bu zamanda.
Kimi çökmüş, kiminin saçı dökülmüş.
Kiminin dişleri düşmüş, kimileri kara kara düşünürmüş.

Kimileri ah çekip, ağlayıp sızlarlar.
Köşe bucak, sığınacak bir yer ararlar.
Kimileri, kimsesiz gibi sokaklarda,
Dolaşıp dururlar buralarda, sorumsuzca,

Ah Dünya ah! ... ne oldu sana anlayamadım.
Bütün gençlerimizi yaktın, harcadın.
Hepsinin yüzünde yılların yorgunluğu var.
Hepsi çökmüşler, hatta gülmeyi unutanları var.
Yirmi ikisine girmiş gençlerimize baktım.
İçlerinde, solmamış bir tek gonca gül bulamadım.
Hepsi sinmiş bir köşeye, hepsinin gözleri yaşlar içinde
Onların bu haline benim yüreğim dayanmadı.
Yüreğim onlar için günlerce kan ağladı.

Bu vaziyeti gördün, yazmak bize düşer diye,
Kalemi kağıdı alıp, 22 yaşı anlattım halimce
Ne olacak bunların hali, kimse ilgilenmeyecek mi?
Bu kahrolası Dünyanın yaşam çarkında,
Hepside yok olup ezilecek mi?

19 ŞUBAT 1985 İZMİR