Yirmi İki Ayar Suskunluk

Ne kadar yararı var düşüncenin,
Kaç kuyunun dipsiz formülünü çözebilir insan bu şekilde?
Saç ve sakallara düşürdüğü akların
Ve yarattığı çıkmazların dışında ne hükmü var düşüncenin?

Hangi akıl kendini aşmış bugüne kadar icatlar ve ihtimaller dışında…
Sükut kaç ayar altındır bilemem!
Lakin bilirim ki hiçbir yerde bozduramazsın yirmi iki ayar bir suskunluğu.
Konuşmak neyi çözer bilemem!
Ama bilirim ki sözün beş para etmediği anlar vardır.

Her hendek bir düşünce tuzağıdır,
Düşünmek tek başına anlamı olmayan bir zehirdir…

“Düşünüyorum o zaman varım! ”
lafı teoriden öte bir safsata değil;
varlığın anlamı nedir biri söylesin bana.

Kader yürüyüşlerinde gecenin,
Ne düşünce işe yarar, ne varlık.

Zan ile zanlı kökteş kelimeler
Lakin her kök kendi bacağından asılır bana ne!
Aslolan kendi kökünden uzaklaşmamasıdır insanın;
İşte o zaman her duvar ayrı bir dil konuşur kalabalık hücrelerde…

Gözüme yaş düşmesi aldığım yaşlardandır,
Aldığım yaraların çoğalmasındandır zaman içinde,
Oysa çocukluğumuzda büyüklerimiz zamandan bahsederken bize;
Kalbur ve samandan da bahsetmeyi ihmal etmezlerdi…

Sonra tutuşturduk o samanları,
Kalburla elediğimiz yılların ne kadarı kaldı daha?
Şimdi elimizde kalanlarla kapkara bir gecenin
Formülsüz kuyularında kırk akıllılık ediyoruz.

Şimdi elimizde hiçbir kuyumcunun bozdurmadığı
malum sükut,
Ve beş para etmez hatipliğimizden arttırdığımız
Ucuz kelimeler var…

7 Kasım 2006 / 23:33
İstanbul / Bakırköy