Yirmi Dört Şiiri - Ekrem Naif Tek

Hemen ölmezsin
Saati daha gelmedi, bak pili bitmiş
Ölmezsin değil mi
Saati gelmemiş saatçilerin
Duvar saatlerindeki duvar kısmın yıkılmış
Kolların kopmuş ama ölmezsin

Hani şu iki tarafında on üç saat olan kısa güz
Yağmur doğuşunu izleseydik senle, akşam olurdu ölürdün
Yağmur batışı olurdun
Yine ölürdün
Ama yağmur yağmıyor

Ölmezsin korkma, güneşe bak
Güz güneşi gibi sarımtırak
Köylülerin biçtiği ot
Ve baksana inekler ne kadar cambaz
Eşeklerin gözü ışıldadı.
Traktörüm olsaydı, biçer toplardım seni süt olurdun
Ama ölürdün
Saatin olsaydı yine ölürdün
Sen deprem misin ki duvarlar yıkıldı
Altında kaldı şehir
Hem saat daha,
bilmem nedir

Saatim olsaydı keşke ilk ben ölürdüm
Alır koluna takardın sen de ölürdün
Kirpiler basardı dünyayı
Karnı yumuşak kirpiler
Sahi, senin kirpiklerin vardı uzun kısa, plastik
Eritseydin kirpiklerini
Belki bir kaç saatimiz daha olurdu
Sen akşam dördü takardın koluna
Yağmur batardı
Keşke eritseydin

Tren düdüğü duymuş muydun hiç
Derler ki, kısa yaşayanlar trene binemezmiş
Hele ölü olanlar kabul bile edilmezmiş kompartımana
Ama senin saatin yok ki
Bilsem sabah ilk saatlerin ne zaman, sana çay demlerdim
Bilsem öğle vaktini seni öperdim
Saatin olsa gece de olurdu elbette
Seni geçerdim belki beş belki on
Belki çeyrek
Tek bildiğim saatin yok
Bende tüm saatlerle kavgalıyım

Hemen ölmezsin
Ölemezsin!
Annem öyle demişti çünkü
Ölüm saatini yazarlarmış, ölseydin
Saatin yoktu ölmemişsin.
İyi ki de yok saatin
Hani olsaydı doğum gününü bilip
Sana hediye alırdım, ağaçlı göklü haritalı bir saat
Aman, ya alsaydım seni ben öldürürdüm
Sen ölünce de kimse bana saat almazdı

Bir saatim kaldı
Kardeşim bileğini ısırdı
Bak dedi, saatime
Saat yapmayı öğrendim ve karar verdim
Hemen öleceğime.
Ama sen ölmezsin
Hiç korkma
Sana öğretmedim saat yapmayı.