Yirmi Dört Şiiri - Cinel Kerem

Bir savaşın ortasında yıkılmamış bina gibi,
Kibirle, inatla ayakta durmak.
Yansımak yaralanmış bir çocuğun göz bebeğine,
Ayaklarında ki çamurlar yıkılan dostlarımdan,
Bense inatla ayaktayım, en az onlar kadar ölmüşken.

Şimdi ayakta durmak bir güç herkes için,
İşiten, gören herkes için beni.
Asıl zor olanı var işlerin benim için,
Şu yüksekten gördüğüm gül bahçelerinin yerinde enkazları izlemek,
İzlemek istemeyip gözlerimi kısmak,
Bir o kadar ayakta durup bir o kadar da yıkılmak…

Kendi varlığından hoşnutsuz olmak bu,
Var edene isyan ile bir dönüt.
Sanki ben şekilsiz bir düzeneğim de,
Geri kalan herkes her köşesi eşit bir küp.

Her kokudan biraz olan bir gül bahçesinde uyanmak hayali,
Bir gün uyuduğum son uykudan uyanarak,
İşler böyleyken cehennemden koşa koşa kaçarım tabii.
Yalnız aklımda bir soru. Benim kadar yalnız,
Hatırlamıyorum daha önce bir hayat yaşadığımı.

Ya bu güzellik adına dişimi tırnağıma kattığım hayat,
Cezası ise hatırlamadığım,
Muhtemel yaşadığım,
Bir önceki ceza gerektiren hayatın…