Yirmi Beşinci Saat Şiiri - Gökbu Yalçın ...

yirmi besinci saat çaliyor kostantin duvarinda
sensiz bir hafta
sifri karanlik gökyüzü
parlak yildizlarla dolu
sende gökyuzu gibi asi ve maviydin
parlak yildizlar gibiydin
yirmi besinci saat çaliyor kostantin duvarinda
yirmi besinci saat

yildizsiz bir aksamdi huzunlu bir gece
bugulu bir hava vardi disarida
nem ve toprak kokusu
butun sehiri sarmalamisti
tarih alti sekiz bin dokusuz doksan sekiz
saatler gece yarisini çoktan açmisti
buruk bir telefon sozuydu bizi ayiran
o gun benim dogum gunumdu mutlu gunum
o gun olum gunumdu
yirmi besinci saat çaliyor kostantin duvarinda
yirmi besinci saat

bilmem hatirlarmisin
fas fod kafede
basbasa kahve içtigimiz gunu
bilmem hatir larmisin
kahveyi uzerime doktugun gunu
bir kagit mendili yardimiyla lavaboda silmeye çalistigim
ve ben sildikce kahve lekesinin daha çok yayildigi o nani bilirmisin
bilir misin seni ne kadar sevdigimi
ben o elbisemi hiç yikamadim
sirf senden bir hatiradir diye sakladim
ona bakrikca sana olan askim
sana olan sevgim ok yanuslar kadar buyuyordu
bak yine
yirmi besinci saat çaliyor
kostantinin besinci duvarinda
yirmi besinci saat

huzunlu bir son bahar aksamiydi
parkta ismimizi yazdigimiz agacin altindaki
bantda oturu yorduk
bana ilk seni seviyorum kelimesini ogun söylemistin
gozlerim dolmus kalbim durmustu
mutluluk göz yaslariydi bunlar
sevinç göz yaslariydi
ikimizin korktugu bir seyler vardi
sen KARSLIYDIN ben ise ELAZIG li
benim sevda kitabimda olesiye sevmek vardi serefsizlik asla
gönul bu hukmedemedim
seviverdim seni
yirmi besinci saat çaliyor kostantin duvarinda
sensiz bir hafta bir asir bir ömur
yirmi besinci saat çaliyor kostantin duvarinda
yirmi besinci saat...