Yirmi Beş Aralık Şiiri - Fatih Güler

Bugün yirmi beş aralık dostum
Seni Sonsuzluğa uğurlayışımın yıldönümü
Cuma günüydü kara haber
O gün gözlerimden
Irmak gibi aktın
Sen yüreğimde kaldın
Gözyaşım şelale gibi aktı
Bulut olup yağdı bütün çiçeklere
Bu olmalıydı yüreğinin bereketi
Ta küçük yaşlarda
Minnacık bedeninin yüreği herkesten büyüktü
O kadar büyüktür ki
İki evladının annesi değil
Yüzlerin annesi, ablası, bacısı oldun
Belki ulaşacaklardır sana
Ama ben ulaşamam dostum
Belki anamla babamı yanına gönderirim
Benden bahsetme olur mu onlara
Akıllarına düşüp beklemesinler beni
Cennet köşkleri cehennem yangınlarına dönmesin
Bizi nereden tanıyorsun diye sorarlarsa
Allah tanıştırdı dersin
Onlara senden hiç bahsetmedim
Sadece dostum vefat etmiş dedim
Hepsi bu kadar
Sana hemen alışırlar
Ruhunla bile dertleşemem be özgecim
Yüreğim kâinata da ağır gelir
Bin bir zorlukla geldim
Aynı zorluklarla gideceğim
Şiirimi gönümde saklayarak
Yüreğimin ait olduğu yere koşacağım
Şu iki ayaklıdan
Senin çektiğin gibi
Bende çok çektim
Ha unutmadan Özgecim
Anam çayı, babamsa rakıyı sever
Sen çay demlersin canım anneme
Cem dostumda gelince yanına
Rakı masası hazırlar babama
İkisi de tatlılardır
Sizlere çok benzerler
İyi anlaşılır Annem
İyilik meleği özgecim
Sende biliyorsun ki
İyiler asla ölmez
Sende ölmeyip sadece gittin
Bir çayımı içemeden göçtün
Giderken de beni unutmadın
Hasta yatağında bile anı bıraktın
Kaderimiz çok benziyor be özgecim
İkimizde ana sütünü içemedik
İkimizde vatandan hep çektik
Ama iyiliği düşünüp vatanımızı satmadık
İkimizde acı çekerek can verdik
Önce sen ayrıldın
Sonrada aynı yoldan ben gideceğim.