Yirmi 3, ben... ve dem! Şiiri - Urungu Şad

Ben gibi bir gün bugün,
Bir başkaymış yıllardan o gün.
Hani o benim doğduğum gün,
Hani bugüne doğru büyüdüğüm gün.
Omuz hizasından doğru bakınca geriye
Ve zihin uçup gidince eskiye;
Şimdiye dair ne varsa yok,
O zaman olanlar da şimdi yok.
Ne en güzel gülüş kapıdan
İçeri girince, ne de candan
Bir öpüş rüyâ alemine yol
Alırken ki şaşmaz pusula niyetine...
En taze sarılışlar şimdi bayat,
'Ye! ' diye önüme süren hayat...
Zorla, azarlayarak 'Ye! ' dedikleri küflü!
Bunlara lâyık görünendi önceden süslü.
Erkek başa toka takılırmış güzelliğimden.
Saçlar sarımsı, gözler ayımsıymışım ben...
'Bir de yaramaz ki yaramaz...'
Sırf -ben- varım diye aramaz
Şeytan kendine arkadaş, diyor eskiler...
Eski dediysem de, küçüklüğümü bilenler.
Evet, güzel oldu biraz nostalji...
Keşke olsaydım küçükken büyümeye alerji!
Ne fani kıyâmet'i görür, ne
Diriltir diye bakardım sûr-u gözlerine!
Şuan bu satırları yazmazdım ki...
'Yirmiüç' olmuşum, ulan anlamadım ki!
Yaşta bir o kadar sayı
Varken; gönlüm aynısı, hilâl-i ayı!
Şiir dertlice, ömür git gide
Sonu hayalet bir yokuşta ilerlemekte...
İçki denilen yoldaş her dem!
Ama keyifli be bu dem...
Diğer ucunu görmeden tuttuğum bu
Hayat İpi'nde o olmadan şu
Olanları gömecek tek bir kuyu
Yok, 'yok Orçun'n başka huyu! '
Yüce soydaşlarıyla aynı huyu suyu...
Kutsalı, altıncısıdır onun bu duyu!
... ve...
Gel gelelim yeni yıl'm başlamakta,
Yürek, kalem olmuş, usulca karalamakta.
Ama kestiremiyor kendine ne desin?
Sen! Ben olsan kendine ne dersin?
'Belki 'Şizofrensin' derim, belki makara...
Umutlu ol, yeter! Bakma olanlara!
Kalem çok da hani kağıt
Sonuna gelmiş, bunca çok ağıt
Bulmuş yerini de Tanrı'ya ermiş.
O, böylesine günahkâr kullarını severmiş! '
'Sevmese de...' diyip fasıldan girmek
İster Orçun...
Ama bugünün hatırınına,
Tanrısına,
Asice şükr'ü raks eder Orçun!