Yineleme Şiiri - Vedat Aydoğan

hepimiz bir virgülün ardıyız aslında
cümle cümle geziyoruz dillerde
biraz dinlenmişlik biraz yorgunluk
belki durağan belki sarhoş
yeni bir iklimde süreğen
cesur öyküler biriktiriyoruz

hayatın tumturaklı inişlerinde
-mesela Barbaros mesela Cinnah-
kıl payı kurtuluyor kaderimiz
sonsuz bir endişenin kucağına düşmekten

bir ümide bina edip tüm gücümüzü
yağmurlara teslim ediyoruz düşlerimizi
kaçan kaçıyor fırsatını bulup
biz biliyoruz inmiyor gökten
eski masallar eski ninniler
bir film şeridi gibi geçiyor önümüzden
mezarlar, loş evler, ağaçlar ve parklar...

küçülüyor hayat yavaş yavaş
bazen sessiz sedasız bir ufukta mazbut
bazen yığın yığın iştihalı işlek
yığılıyor bir köşeye azalan ömrümüz
ince narin bir ele aldanarak
uzak bir hayale inat
gecikmiş bir trene umarsızca binmek gibi aceleyle

adadıkça fikrimizde artakalanı
ne çok belirginleşiyor duygularımız
nasıl da huzur veriyor insan olan insana
sanarak umarak ölerek yaşamak
ara ara kaçırarak bakışlarını
bilinçsizce karşılaşıp köşe bucak
nasıl da saklıyor kokusunu
bilerek isteyerek giderek

yalnızlık... bir çırpıda kapanan her kapıdan
geniş kaldırımlara gitgide açılıyor
sokak lambalarıyla ısınıyor cüsseler
sergüzeşt izleğinde bilincimizi
tutuyor sarsmadan hadiseler

kekre bir anının seyrinde boğulmak
isteksiz bir ateşi gözlerine doldurmak
ne denli kahrediciyse bizde de öyle...
duygusuzca çırpınarak ihtiyarlıyoruz

bir virgülün ardında birikiyoruz
olacakları dizip kovanlara
kuşanıyoruz biçimsiz silahlarımızı
yeni baştan tutunmak insana
yeni baştan açılmak ferah ferah
ne zordur bilmeden arzuluyoruz...

va