Yine yetim kaldı hüzünlerim..

Ağlayabilseydin belki anlardın

Dudaklarında yarım kalan bir tebessüm

Gündüzün ortasında

Hayallerini jilet gibi kesen bir hüsran..

Kuytu bir köşede

Merhamet dilencisi bir öksüz gibi

Gözyaşlarını saklayan

Ve silen

umudu kaybetmiş elleriyle..

Güneş battıktan sonra

Hasret ve yalnızlığını

Pencerelerden ufka doğru

Yolcu eden

Yüreğindeki yangını

Gecenin sessizliğinde

Göz pınarlarıyla söndüren

Yetimlerin anası..

Dalgaları dinliyorum

Ovalar,dağlar ve kayalara

Kafalarını vurarak gelen

Deli,kızgın ırmak ve nehirlerin

Sükut bulmuş halleri..

Nice denizcilerin ve balıkçıların

Sırlarını kıyıya vuran

Beyak köpüklü sedefler..

Ne inciler vardr içlerinde kimbilir

Ne hikayeler

Ve yarım kalmış umutlar..

Ve iniltelerle karışık

Pencerelerimi döven

Kapımı çalan rüzgar..

Hangi rüyaları kattın önüne

Hangi özlemlerin

kokusu karışık sinende..

Hangi sevdaların umutlarını aldın elinden

Ve ses bekleyen

Haber bekleyen hangi yalnızların

kapısını çaldın mahmur seherlerde..

Yine yetim kaldı hüzünlerim

Öksüz çocuğun göz yaşları gibi

Kuytu köşelerde..

Aldım yüreğimi elime

Serdim hüzünlerimi önüme..

Ağlayın ey hüzünler

Bugün sizi taşıyacak ne yürek

Ne de saracak bir beden var..

Siz artık dört duvar içinde değil

Kalabalık caddelerin

Sesleri ve ışıkları altında kaybolmuş

Öksüz çocuklarsınız..

Merhamet kokusuna hasret

Kadife dokunuşlu şefkatli ellere muhtaç

Zamanın yetimlerisiniz..

Ağlayın ey hüzünler..

Hüzünlerim..