Yine Sonbahar Şiiri - Tezcan Bilgiç

Sonbahar biraz hüzündür,
Biraz yağmur, biraz rüzgar...
Bazen terk ediliştir,
Bazen bırakıp gidiş...
Kurudur sonbahar aslında...
Düşen her damlaya rağmen,
Kahverengidir, kupkuru...
Çokluktur genelde sonbahar...
Senin gibi yalnızdır,
Yere düşmüş her yaprak.
Kiminin hasreti ağır basmıştır,
Kiminin acısı, kiminin yalnızlığı...
Sonra dayanmıştır yürek intiharın eşiğine,
Ve bırakmıştır kendini toprağın sessizliğine,
Sensiz bir kentin uyuyuşu gibi...
Yapayalnızdır ağaçlarda artık,
Son bir yaprakları bile kalmamıştır,yanlarında,
Direnmek için hayatın zorluklarına,
O kadar yalnızdırlar ki
Önemi yoktur çıplaklığın, hasretin,
Önemi yoktur sessizliğin, sensizliğin...
Bir günü daha eksilmiştir işte senenin,
Bir damlası daha bulutun,
Bir damarı daha ağacın,
Bir umudu daha hayallerimin...
Şimdi kaçan umutlar daha bir özgür,
Sensizlik yüreğime daha bir özgün...
Bak yine sen düşlerim,
Hala utanmadan onlara düş derim...
Şimdi bir sonbahar daha geçiyor,
Bir yıl daha bitiyor sensiz...
Sesin yok şimdi hiçbir yerde,
Sözlerin yok, gözlerin yok...
Bu güzde yoksun...
Biraz umudum olsa,
Kalbim az daha dayansa,
Sözlerin kulaklarımda çınlasa,
Utanmaz bir kaç sonbahar daha beklerdim seni,
Düşen her damlada,
Dökülen her yaprakta,
Bir yaş daha kaybederdim kurumuş pınarlardan...
Şimdi adın yazıyor her kuru yaprakta,
Adını fısıldıyor attığım her adımda...