Hayat susuzluğumdu kimi zaman
Sen ise şırıltısıyla huzur veren pırıl pırıl bir şelale
Yavaşça kar yağıyordu üzerime,
Üşümeme izin vermeden, içimi ısıtıyordu bu beyazlık
Tertemiz bir havayı doldurup ciğerlerime, ağır ağır yürüyordum
bu beyaz şehrin kalbine doğru
Orada sen vardın
Sessiz, çocuk gözlerinle, içime içime bakan sen,
koynumda ısıttığın üşümüş, hayat ellerin..
Elele,omuz omuza ilerliyorduk, etrafımızdaki karları eriterek,
başka beyaz bir şehrin kalbine doğru
Arkamızda turuncu, mor bir gökyüzünde yüzlerce martı ve kızıl bir güneş ile
Sibel GaripKayıt Tarihi : 22.5.2008 22:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Bembeyaz bir İstanbul'a bakar insan ve nasıl şiir yazmaz ki! 20 Aralık'02
TÜM YORUMLAR (2)