Yine Sen Kazandın Hayat

Yalnızlık kamçısı, çalıyor ruhumda
Sıkıntılar, stresler, beynimde şimşek
Kader belki de, kör hançerin pençesindeyim
Her tarafımda darbe, yaralar içindeyim
Ben sustum, ruhum konuşuyor artık
Her konuşmasın da bir yaşamım daha elden gidiyor,
Hayatımın baharı soldu, karardı
Kişiliğim, geleceğimle beraber, yol aldı
Kaldım öylece, rotam kayboldu
Ağlayan bulutlar, şimdi bana yoldaş
Her düşüncemin arkasında, bir enkaz
Kendini adledememek, yanlış lanse edilmek
En kötüsü de hayata ters adımlarla, ilerlemek
Belki de; yavaş, yavaş ölümü beklemek
Var oluşu beklerken, yok oluşu izlemek
Kardelenlere ulaşamadan, dikenlerde takılı kalmak
Bunları düşündükçe, yaşama isteğim kayboldu
Ben bir zamanlar güldüm, şimdi ise kurudum
Sulayanım olmadı, sonunda pes bayrağını çeken ben oldum
Yine sen kazandın hayat, ben ipimi çoktan çektim
Yıllara meydan okurcasına yürümekten de bunaldım
Ben geceye, güneş gözlüğüyle bakmaya çoktan alıştım…