Yine rüzgarın o ürkütücü çığlığı

_ zarif hallerin
çekilirken dünya ve zamandan
ben yine de en çok yüzündeki o hüznü sevdim
yaşlandığım zamanlarda bambaşka bir sonbahar var

Gözyaşıyla doluyum artık, rüzgarın hıçkırıklarına ağlayan pencere nişinin ıslıkları duvarın çatlaklarına hüzzam makamında vurduğunda ve tutkulu yaprakların üzerinden cama yansıyan sararmış aşkın tükeniş saatleri gibi dökülen çiğde.

_ genç olsaydık ya yeniden
serilip yatmak yerine bu nemli yeşil çimenlere
koştursaydın o ufacık kar beyazı ayaklarla
ve çekingen güneş solgun bir kor gibi artık tepemde

Bir kalbi bu düşler mi yıpratıyor soluklar birbirine karıştığında ve hazan ormanlarını saran bu gururlu hüzünde.

_ yine de anılarda kalan rüzgârın o ürkütücü çığlığı
…