Yine Mi Geldin... Şiiri - Hakan Alparslan

Akşamları mecalsiz yakarışlardan korktuğum bir hayatı bir köşeye bırakırım,
Gün ışıklarıyla doğan ve karayelden yanlı umutlarım,
Hep teslimdir bensiz bir yana,
Ah ulan pişmanlıklarım, ah ulan nedensiz amaçlarım,
Ne denli değil mi, bu çaresizlikler, pişmanlıklar;
Bir hiç uğruna sarf edilen yalanlar...
Ben sensizliğe, sen bensizliğe alışmışız bir kere,
Ya bir an durup düşünsene, unutma arkana dön demiyorum; geri dön asla.
Ne denli hafif geliyor yaşamak
Hani bahsedilen o harap, o bitap, o savrulmuş yaşamak.
Hani dedim ya, alışmışız bir kere.
Ellerin tenim kokuyor,
Gözlerimde gördüğün sen,
Sabahları aynalarda sen bakıyorsun gözlerime,
Umudum boşa değil ya,
Akşamları saklandığım karanlığım.
Peki sen ne görüyorsun?

Kimi zaman, hani o en derin yanı vardır ya insanın,
Döner durur uykusuzluğun geceyle barışık olduğu anda,
Bir nokta da zamanı durdurur, donuk gözleri bir köşede kilitli,
Sadece yaşadığı bir anı silmek umudu.
Ve umutsuzluk içinde hiçbir şey yapamamaktan,
Ve olamamaktan gelen çaresizlik duygusu.
Zaman geçmek bilmez,
Gözler uykuyla daha tanışmamış.
Karanlık ve işkence gibi gelen saat sesleri,
Tik tak, idamını bekleyen çaresizlik zanlısı,
Dur, zaman daha geçmiyor.
Kelepçelerin hayata bağlı,
Anahtarını söyle nerde unuttun?
Sen işte her şey sen,
Yine mi geldin?

Soğuk, gerçekten üşüyorum,
Bir an dengem yitiriyor beni,
Zihnim nerde ah bir bilsem.
Tutunduğum herhangi bir yer,
Sırtımı yasladığım ne veya kim?
Gözlerim yarı puslu ve solgun,
Hayır yanlış biliyorsun, ağladığımdan değil.
Neden baktığım ben,
Ben nerdeyim bir bilsem.
Yine mi geldin,
Yine mi mahvedeceksin?

Karşımda ki bir yansıma değil bu sefer, sen.
İşte sen, işte geldin, söyle niye?
Yanlış anlamıyorsam etrafımda kimse yok,
Konuştuğun ben olmalıyım.
Yapma ne olur, yıkıyorsun,
Artık çok geç elleme acıtıyorsun.
Bırak ne olur, azat et beni.
Sevme, sevemem artık.
Gittin, çok öncesiydi,
Bir hiç uğruna.
Peki niye yine onla geldin.
Yollar bitap, ben hasret,
Yaşadığım şüpheli,
Hayat zanlı, ben aciz;
Aradığı benim besbelli.
İlla bitireceksin değil mi?
Yine mi geldin?
Yine mi mahvedeceksin?

Ben sensizliğe, sen bensizliğe alışmışız bir kere,
Zaman bu değil mi, bir şeyleri koparmak zorunda,
Hani heyecanlarım halbuki,
Hani sensiz olacaksa olmamalı dediğim hayatım,
Gözlerim donuk, buz mavi,
Gerçek rengi bu değildi sanki.
Ellerin tutsak olmuş, yüreğin müebbet besbelli,
Söyle sen alışkın, aynalar etrafında niye?
Madem böyle gelecektin,
Söyle niye,
Niye geldin?
Yine mi mahvedeceksin?

14.03.2004