Yine kesti / ölümde töreye uyar...

ayfer’e;

ölümde töreye uyar…

saçları elinde kaldı
otuz beşine çok varken
eksildi yüzünden gülümsemesi
büküldü boynu

sarı başaktır
insan tarlalarında
bir kavga daha bitti
ölüm önünde kutsandı

yüzünde kumral tad vardı
eti kan değildi
sevgili kuşağı
ne zaman aç kalınsa sarardı

töre yine kesti istediğini
gittiği ile kaldı
sarılıp ağlandı
saçları elinde kaldı

hevesine ay doğan akşamdı
yolduğu bahçeden değil
o karanlıktan kalan
kitap kadar öpülesi alnıydı

geçmiş zaman gülü /