Yine karanlik ruhum seni andi

yine gece yine karanlık yine o korkunç yalnızlık çoku verdi üzerime
yine o çılgın yokluğun
yazmakla bitmeyecek olan o derin kederim kucağıma bırakıp kaçtığın
uyumakla geçmeyecek olan gerçeklerim
umudum geçmişim geleceğim tukenmisligim ışıkların kapanmasıyla aydınlanan anılarım
benliğimde yanan ateş bağrımda ki taş gözümdeki yaş
ey sevgili ya gel ya çık ruhumdan
öldürdün öldürdün yüreğimi
şair yaptın kalemimi
çölde mecnun eyledin varlığımı
ah bu karadan daha kara geceler
ah yokluğunun zirvesi geceler
yazdırıp duruyor işte başı boş heceler
arar gibi seni beni bizi
ah bu halden anlamaz geceler
ah bir gecede seni bana getirse bu zifiri karanlık geceler
ah bir umut olsa çaresizliğime bu geceler
yokluğunu değil seni isterim bir bilse bu zor geceler