Yine Karanlık... Şiiri - Ferhat Karabak

sözlerim tutuştu dilimde
gözlerim ateşi körükledi
hiç bu kadar yanmamıştı yüreğim
hiç bu kadar tutulmamıştı güneşim

ışıkları söndürdüm
mevsim kış
gözlerimi diktim sokak lambalarına
kahretti bedenimi camda yansıyan hazin bakış

kararttım odamı yüreğim kadar
dağıttım herşeyi ama herşeyi
hayatım kadar...

gerçek aşk nedir diye sordum kendime
verdiğim cevap karanlık
sokak karanlık...

mevsim kış dedim ya hava soğuk
içim titriyor
ne yaptıysam fayda etmiyor
titreyen bir ben değilim mevsim kış
sokak lambalarının yanında titreyen sokak çocukları
malum yalnızlık
bir ben üşümüyorum
onlar soğuktan
ben ise senin yokluğundan titriyorum

kapamalıyım perdemi artık
istemiyorum hiçbir ışık
sokak lambalarının kısık loşluğunu dahi
yokluğun yetiyor bana
varlığının acıtışı kadar yalnızım
sen varken bile susuyorken sana
istemiyorum artık

varlığının yakmasını beni
nede titremeyi kış geceleri

Allah şahit çok sevdim ben seni
mevsim kış
aylardan şubat
biliyorum yok bana artık hiç rahat

bitişler acıdır başlangıçlara inat...

sevmeyi bilmedin be esmer güzeli
sen görmedin hiç içimde esen o yeli
aşırı sevdamın aşırı yok oluşlarında boğdum kendimi
aşırıya katım hep sevdim ben seni
gözlerimin etrafındadı resmin
odamdaki her köşedeydi
bana bakıyordun uluorta

södürdüm ışıkları
kırdım tüm ışık saçanları
gözlerim var sadece ıslak ışık saçan gözlerim
karanlığa umut veren gözlerim
az kaldı
çok az
kapatacağım onlarıda
artık bitecek umut dolu bekleyişlerim.