Yine Kalbim Ağırıyor Şiiri - Yahya Kesici

Ah ben!
Sevgiyi içine gömen ben!
Bir ömür boyu bende olamayan ben!
Beni bilmeyen,
Bana yabancı ben!

Ağlamak bile yabancı bana.
Öyle örtmüşüm ki üzerimi!
Öyle küllenmiş ki geçmişim.
Öyle yalnızım ki!
Ben uykudayım anne.

Asıl ölümü yaşayan benim.
İçimden sahte ben çıkarmışım.
Şimdiyi onunla yaşıyorum ben.
Hem benden uzaktayım.
Hem benle beraberim.

Kalbim ağrıyor anne.
Sanki her an bırakıp gidecekmiş gibi yabancı bana.
Niye ben buradayım dercesine,
Üzgün ve yalnız!
Yine kalbim ağrıyor anne.
Sonra yavaşlıyorum kendi içimde.
Düşüncelerimden soyutlanmak istiyorum.
Yalnız kalmak istiyorum.
Olmuyor anne.

Yine kalbim ağrıyor anne.
Ben, yine beni hatırlıyorum.
Sonra,
Üstünü örtüyorum kalbimin.
Ağrım geçince yine o anlara dönüyorum anne.
Sahte ben oluyorum.
Hani vardır ya anne!
Bazen hatırlarsın kendini.
Bazen ben bu muyum dersin, sonra ağlarsın.
İşte, “ben bu muyum” demek, ne zordur anne!
Kendini yok saymak.
Kendini örtmek, ne zordur.

Sonra.
Sonra aklını başına alırsın.
Yaşamak zorundasın çünkü!
Yaşamak,
Yaşayarak yaşlanmak zorundasın.
Günahı olmayanları yaşatmak zorundasın.
Onlarla gülmek, onlarla eğlenmek zorundasın.
Sevmesen de, yine onları sevmek zorundasın.
Tek bedende iki hayatı yaşamak, demek ki böyle bir şey anne!