Yine Hazandı.. İstanbul Şiiri - Feyza Mu ...

Sana hep umutlu sözler duyurmak isterdim
sırtüstü uzanıp, gökteki yıldızları birlikte saymayı
öyle ki; ay kıskansın tuttuğumuz dilekleri
sonra, kara bulutların arasında kaybolmuş umutları arayıp bulmayı
engelleri kabullenmeden, olmaz olasılıkları aradan çıkarmayı..

Ellerime düşürdüğüm yeşeren filizleri anlatmak isterdim bıkıp, usanmadan
Olsun, ne var gözlerim ıslaksa,farzedelim ki bir bulut geçiyor üzerimizden..

Bu şehir hep beni beklemedi mi zaten sağanakları yere indirmek için?
Hep hüzünle karşılamadı mı? İliklerime kadar üşütmedi mi uğurlarken?
Yok artık k/anmıyorum zorlama tebessüm etmene
eğreti duruyor yüzlerinin hepsinde..
Hem kaç kere daha vurabilir ki yaram, canım kaldığını bilmeden?
Kimbilir, belki de bir gün elinde kalacağım..korkutuyor..

Sana ellerime düşen bembeyaz güllerle gelmeyi ne çok isterdim
öyle saf kalem değmemiş sayfalarda, şeffaf sevgilerle
bilmem ki; gözlerin alır hüznümü saklar mı?
görünmeyen dağlar arkasına..
Hüzün geçene kadar birlikte ağlar mıyız?
öylece, sessiz ve kıpırtısız kalır mıyız?

Gel seninle pembe bir hayal kuralım
sen sadece kendin gel, ben beni unutarak geleyim..
yoksa, yürürken sendelerim
gözlerimdeki pustan, önümü göremez düşerim
-düşerim, bilmiyorsun..
Belki elimden tutman gerekecek kalkmam için
nasıl zordur beklemek, ya bir gün yorulursa dizlerim
ya ellerine erişmezse, ellerim..?

Bilmiyorsun ki; ne çok birikmişim var
kimseler ulaşmasın diye, yüreğimin
yedi kat derininde, öyle korunaklı ki yeri bilemezsin..
Şimdi nereye sakladığımı unuttuğumu
ve aramaktan nasıl yorulduğumu
-ya bulup sök at! veya bana ver diyorsun yüreğimi
nasıl uğraştığımı, kendimle savaşımı bir bil/sen
yine sorgusuz gözlerinle öylece karşımda durur
gel yeter ki, gel yeter derdin biliyorum..

Yine kollarını açar, beklerdin sonsuzluk olsa da yolun sonu..
Kız(ıyor) san da şimdi, sadece bakardın yüzüme
mevsimleri geç kalmış, bütün zamanları affeder gibi...

En nadide çiçeklerin tohumunu aldım şimdilerde
sulu sepken yağmurlar içimi-dışımı temizliyor
arınıyorum, atıyorum c/anımda kalanları
yok ediyorum zerresine varana kadar..

Belki hazan yanılsamasıdır
Belki de affettiriyordur Eylül kendini
Kimbilir..

Bir eflatun..
24 Eylül 2011-01:51 İstanbul