Yine Gece ve Yine Ben Şiiri - Ferhat Seyhan

Yine gece... ve ben,
Yine sabah yeli gibi yalnızım.
Bir şehir kadar yorgun sesim,
Yine halsizim, üşüyorum ve nefesizim,
Bir cehennem yaşıyorum gecede,
Sızlıyor işte şuradaki yaram...
Öyle böyle değil, sızım sızım,
Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum bu demde.

Gün çekilir, ışıldayan renkleriyle,
Puslu bir gölge çöker ağır bir dertle,
Başbaşa kalırım korkunç düşüncelerle,
Bir savaş alanına düşer kalbim, zihnimle,
Aklımın mutedil gayreti hep nafile,
Ben bu gecelere mahkûm olurken
Kimse feryadımı duymuyor yeminle.

Yelkovan bir rakama yapışmış bu dem de,
Sis bürüyor dağları, dolanır omuzlarıma,
Korkunç bir hava oluşur çevremde,
Aklım, hep felaketin koptuğu yerlerde,
Ansızın, apansız bir sızı yükselir derinlerde,
Bir hançer yarasıdır sol göğsümde,
Ağlıyor yüreğim, ağlıyor ciğerim...
Yarım kalan hayallerimin içinde.

Kadere karşı çaresizim;
Ruhsuzum ve de tatsizim.
Bir gül bahçesinde sevdasızım,
Düşüncelerimle başbaşayım,
Kara bahtım ne de acımasız!
Ruhsuzum, Huzursum ve de sesizim...

Bunca laf ettim ama;
Lafın kısası aşksızım ve de kimsesizim.