Yine geç kaldım Şiiri - Fatih Akardere

Yine geç kaldım yaşama, yaşamaya...
Neden mutluluk bile zamanlı, neden herkes “Her şeyin bir zamanı var.” diyor? Nedir bu zamana yüklenen düşünceler, herkes mutluluğunu zamanamı yüklüyor? Yoksa sadece benim tanıdıklarım mı zamana sığınıyor, benden kurtulmak için? Mutluluk zamanlıysa sanırım ben her zaman ki gibi geç kaldım..
Hep derdim; içimden elbet birisi zamana bırakmadan gelecek bana, sanırım kendimi öyle kandırmışım. Hep yanlış anlamışım bu kadınları. Belki gözlerime ışıltı yerleştirirler diye beklerken bir gözyaşı yerleştirdiler, ama gözümden bir aksa elimden bin akıyor. Bu sitemde çünkü ağlamaya bile geç kalıyorum..

Ben aşklara bile geç kalıyorum! Herkesin ya bir ilişkisi oluyor ya da beklediği eski bir sevgilisi… “Neden benim de yok? ” diye düşünmüyor değilim. Neden diyorum, benim de beklediğim biri yok, neden ben de bana aşık olan birine anlatamıyorum eski sevgilimi? Bir tek ben mi unutuyorum eski sevgiliyi? Sanırım bir unutma işini erken yapıyorum, gerisine hep geç kalıyorum…
Ben seni yazacağım demiştim, içimin yangınıyla ben sana zaman vermedim. Ben zamanı sevmiyorum çünkü. Ne zaman bir şeyi zamanlasam geç kalıyorum. Sana da geç kaldım dimi? Söyle! Her şey güzel. Çünkü aşk yok, çünkü zamanı değil! Ahh... Aşk olmayacaktı dimi. Sana kurduğum cümlelerde...

Ben gel diyordum sana, sen gelme diyordun. Ben bu sefer zaman bile vermiştim sana. Aslında yarın geleyim dedim. Sen gelme dedin. Bu sefer de sen zaman verdin, oysa koşar-sever adım geliyordum sana. Anladım ki yine geç kalmışım…
Bu yazıya da geç kaldım sanırım. Anlatamıyorum duygularımı, yazamıyorum özgürce… Oysa yazmak özgürlük değil miydi? Ben bu zaman olayını hiç sevmedim. Bu kadar şey zamana yüklenmemeli. Hangisini getirsin zaman; beklediğini mi, geleceğini mi? Yeni bir aşkı mı yoksa mevsimleri mi? Sen söyle burasını. Benim zamanım ne zaman gelir?