Karanlık bir ormana kurulmuş dünyam da;
Simsiyah yokluğunun,
Binlerce yıldır birikmiş acısını, yeniden el yordamı ile içime işliyorum...!
Her nakışta, son bakışında batışımı;
Fark edince,
Yeni bir ben doğuramayan ruhuma acıyorum...!
Sana dair, hangi yılığın kelimelerimde yetimim?
Nedir, Zihnimin zamana saçma küslüğü...?
Siyah beyaz anılarımda taze duran gülüşüne takılı kalmışlığıma kızıyorum...!
İki yakamdan tutmuş, karanlık orman düşlerimden çıkamadığıma üzülüyor;
O simsiyah yokluğunun ayazında üşüyorum...!
Sende hiç, olmak gönül ağrısı da...! ! !
Gururun, ömrümüzün bel ağrısı da...! ! !
Yine de seni çok özlüyorum...
Kayıt Tarihi : 21.5.2014 14:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!