Yine de güzel bir yerine gelmişim yaşamın

Yine de güzel bir yerine gelmişim yaşamın
Bugün altımda bezler,
Yeni yeni attığım adımlarla kaydırağa yürüsem,
Önümde koca bir ömür dursa bile,
En sevdiğim arkadaşlarımın gözünde
Sadece bir “agucuk” olmak;
Yanlarında ben yokum diye,
Onları
Sırlarını başkalarına anlatırken görmek istemezdim
Ve ağlarlarken koştuğumda
Bana sımsıcak sarılsalar bile,
Bugün bebek olmak bana acı verirdi

Yine de güzel bir yerine gelmişim yaşamın
Bazen tüm umutlarımın bittiğini hissetsem de,
Bugün yetmiş yaşında olmak istemezdim
Arkadaşlarım üniversitede okurken,
Yetmişe doğru ilerleyen bir ihtiyarı
Sevseler bile
Sadece geçici bir süre dinleyip,
Kendi genç yollarına koşarlardı
Mutsuz bir gençlik mi iyidir,
Mutlu bir yaşlılık mı?
Aslında en güzeli,
Mutlu bir gençliğin ardından mutlu bir yaşlılık…
Mutlu yaşlılar mutlu mu ölür?

Yine de güzel bir yerine gelmişim yaşamın
Asla beraber olamayacağımızı bilsem de,
Sevdiğim adamın benden yirmi yaş büyük
Ya da
Yirmi yaş küçük olmasına dayanamazdım
Dünyanın en güzel bebeği de olsam,
Tüm hayatımı pembe bir kalemle
Baştan çizebileceğimi de bilsem,
Sevdiğim adamın
Sadece gelecekte sahip olmak isteyeceği
Bir bebeğe göndereceği gülüşle
Yetinmek istemezdim
Ve aynı şekilde,
Çok mutlu bir yaşlı da olsam,
Sevdiğim adamın annesi yaşında
Olmaya dayanamazdım
Onun gözleri yeni yeni kırışırken,
Ben ütünün bile yetmeyeceği ellerle
Ona dokunamazdım

İşte bu yüzden,
Yine de güzel bir yerine gelmişim yaşamın

Ve ileride
Yaşlandıkça,
Genç birini sevmemek için
Gözlerimi kapatmam gerekebilir
Genç birini sevmek insanı mutlu mu eder
Yoksa tam tersi mi…
Ben hep “benden büyük olsun” dedim
Ben yetmiş yaşına gelince,
Benden büyüğünü bulmak için
Mezarlıkları dolaşmam mı gerekecek?

Ama şimdilik,
Bunu dilemeye hakkım var
Ve hâlâ buna hakkım varken,
Düşünüyorum
Yine de güzel bir yerine gelmişim yaşamın