Yine De Gitme Şiiri - Memet Karabalık

Boş ver beni diyorum, yüreğimin tam ortasından
Olan olmuş bir kere; aslında beni sevmediğin gelmiş aklının diğer köşesine
Şiirlerime vurulmuşsun kimi zaman, bazen de seni seviyor olmama
Veda etmeni de istemiyorum; varamayacağın şehirlerin kaldırımlarına söylersin
Ellerin ellerimde güzeldi, bu bana yeterdi
Radyolu günlerin sevdası gibiydin; utangaç, narin, nazenin
Seherin esintisi gibi, ürperdim her seferinde
Ellerim ellerinde güzeldi, bu sana yeterdi
Nihayete erdiğinde günler; hayalin yatağımda, güzeldi
Babamın gurbeti gibisin artık; uzak, özlem dolu, bisiklet bekler gibi
Ekmeksiz sofra sahibiyim; aç, biçare, divane
Nerene tutunsam, düşmezdim; nerenden tutsam, gülerdin
Dudakların dudaklarıma gülerdi, bu bana yeterdi
İsmin kalemimin ucunda hala, yazamam bir türlü, veremem adını
Yağmur bile girmezdi aramıza; o kadar yakın, o kadar birlikte
Okşasam, içime girerdin; sarılsam, ruhum olurdun
Maviydi hep gökyüzü ve güneş gülerdi gülüşüne
Gitmediğimiz yerler vardı, sensiz; soluktu ve gri, gülmezlerdi
İlk değil bu, ama son kez yazıyorum, sana ve sevdana
Tut ki; söz uçar, yazı kalır; yazıda belki ben kalırım
Sahile yazılan sevda kelebeği olmayayım diye
Ellerim hep ellerinde kalsın diye
Neden diye sormanı severdim en çok; daha çok konuşurdum gözlerine
Dudaklarım dudaklarına gülerdi, bu sana yeterdi
İki insan arasındaki en güzel şeydin; seni seviyordum ve seviyorum
Limana demirli kalacaksın sandım
Eğilmiş omzuma, öylece yaşlanacaksın sandım
Dağıldığında ruhum, kalbim ve aklım; her seferinde sen toplayacaksın sandım
“Ğ” harfinin yumuşaklığını beraber anlayacağız sandım
İnce perdeli evlerin önünden geçtik; içerde saadet; kıskandık
Nehir boyu sevdim seni ben
Yani, şairin dediği gibi; “sokağın tavanı kadar”
Üryan bıraktın beni, utanırım böyle sokağa çıkmaya; sensiz, libassız
Reşit çocuklar güler halime, reşit olmayanlar kovalar, ellerinde kocaman taşlar
Ellerinde sen, her değdiğinde inciteceksin bu sefer beni
Gözlerim gözlerine değmeyecekse, uzak olsun şiirler bana
Ellerim ellerini görmeyecekse, bırak vursun beni azrail
Kapımın ziline sen basmayacaksan, anam da çalmasın
Ordunun dereleri aksın üzerime, muş ovasında kaybolayım
Nusaybinde aç kalayım, diyarbakırda qırıx
Sur dibinde istemez artık kimseler beni, sensiz benzemem bir şeye
Aynada suratım kaçar benden, gölgem uçar kendimden
Ne yana dönsem sensizlik, sessizliğin her yanda
Ardıma verip üryanlığıma gülenlerden nasıl kurtulurum
Mabedsiz ne yaparım, hangi yana secde ederim
Uykusunda bile seni yaşayan ben
Neresinden tutunursam bu şehrin, düşerim
Uğruna savaşacak dava da bırakmadın bana, ölecek vatan da
Tut ki, söyledim yukarıdaki her şeyi
Milyon kere öldüm ardından
Adını sayıklayarak, deli divane dolaştım istiklalde
Sabahlara kadar seni içtim, ballici çocuk yanımda
Ardından koştum seni taşıyan otobüsün, günlerce
Neye baksam seni gördüm, ne yöne dönsem sana çarptım
Bazı bazı ağladım, bazı bazı kafamı vurdum en sert yerine duvarın
Ekmeği haram ettim, aşı uzak
Nehirlerin en azgın yerine attım kendimi,
İnsanın en katiline sataştım, vursun diye beni
Ve, gökdelenlerin tepesinden yeryüzüne süzüldüm
Ellerin ellerimde güzeldi, bu bana yeterdi
Ellerim ellerinde güzeldi, bu sana yeterdi
Boş ver diyorum beni, yüreğimin en ortasından
Yüreğin kime akmışsa, sen ona var
Dudakların dudaklarıma gülerdi, bu bana yeterdi
Dudaklarım dudaklarına gülerdi, bu sana yeterdi