Yine de... Şiiri - Aylin Aydın

(… giderken fısıldıyordu …
' bittiği anda aşkı anlarsın')

Gülümsemesini hiç unutmadım.

Yıllar önceydi - ama bir gülümsemenin yaşı olmaz ki- Yüreğime ilk dokunduğu an o andı. Daha sonra gözleri gözlerime tutuştu. Ama illaki gülüşüydü… Yarım ağız ve yürek dolusu.

Bir aşkın izlerini silme çabasının yaşamı redetmek olduğunu şimdilerde anlıyorum. Bir nefesi, bir eli, içten bir sarılmayı, aynı yollara düşme heyecanını, yollarda birlikte yaralanmaları, her yaralanmanın ardında daha sıkı sıkıya kenetlenen elleri, geceleri, gündüzleri, bir yudum şarabın sarhoşluğunu, aşkın sarhoşluğunu, sevginin sarhoşluğunu, birken iki olmanın sarhoşluğunu……
Bölünmenin ve hiç olmadık yerde hiç olmadığı kadar hissedilen bütünlük duygusunu…

Hepsi birleşir, hepsi bir gün bir gülümsemenin en orta yerine yerleşir.

Gülümsemesini hiç unutmadım…

Birden bire yaşamın içindeki renklere yeni adlar buldum, gecenin içindeki korkuya bir silah ve onun yüzünde yeni bir coğrafyanın haritasını gördüm. Yüzümü yüzünde saklama isteğim bundandı hep ve ben her yüzümü ona döndüğümde kendimi anayurdumda hissettim. Bu yüzden o gülümseme bana İzmir gibi gelir…

Gülümsemesini hiç unutmadım….

Bir anın bir dokunmayla yakalayabileceği en büyük anlamı düşünün… Bir anın bir anlamı bütünleyebilmesi kolay değil…. O sıcaklıkta dokunmanın keşfi vardı, keşifte tuhaf bir tat, tatta hain bir vuruluş ….
Ve her vurgunda olduğu gibi …

Gülümsemesini hiç unutmadım

Söylenmemiş hiç bir kelime, tüketilmemiş hiç bir imla kalsın istemedim… Kalmadı da. Güzelliğin ve çirkinliğin, sevginin, öfkenin, sinmişliğin ve mağruriyetin en ince ayrıntısına kadar girdik bu ilişkide. Onursuz bir davranışın ucu kutsal bir ayinle bağlandı. Öylesine karmakarışıktı ki…
Öylesine dayanılmaz, dayanıksız, dayatılmaz,

Dayatılamadı da… Aşka dayatamadık. O kendiliğinden, geldiği en sade şekliyle en olmadık anda gidiverdi. O çekildiğinde yüzümü sakladığım yüzünde kendimi gördüm. Ağlıyordum

Yine de gülümsemesini hiç unutmadım.