Yine Bul Beni Şiiri - İsmail Tekin 2

Senden ayrı,
Alışıyorum kendimle yaşamaya.
Gündüzler güzel, anlamıyorum da,
Canım yanıyor en çok
Akşamlarda.

Okulda,
Çiçeklerim buram buram.
Onlarla oluyor akşam.
Akıyor sanki zaman.
Ortalık kararınca kayboluyorlar.
Kokularını da alıp,
Yok olup gidiyorlar.

Hiç anlamadan,
Evde buluyorum kendimi.
Hoş geldin diyor radyonun sesi,
Duvardaki tik taklar,
Balkonumda geceleyen kuşlar.

İçmiyorum artık, dağılıyorum diye.
Başlıyor evde, müthiş bir gece,
Gece ve ben yine seninle.

Davet ediyorum kendimi,
Özenle kurduğum
Tek kişilik soframa.
Daha birinci lokma,
Geliverdi aklıma;
Yemek de yapmazdın sen.
Gel demek geliyor içimden,
Ama nafile,
Takıldı kaldı lokma,
Düğümlenen boğazıma.

Haberlerin geliyor allı turnalarla.
Kötüymüşsün,
Boğuşuyormuşsun azgın dalgalarla.
Elbet güzeldi düşüncelerin,
Yoksa gider miydin?
Sana ne kadar acısam da,
Aklımda hep o kahrolası bırakıp gidişin.
Ve şimdi gözlerimin daldığı engin okyanuslarda,
Bir çöp gibi, sürüklenip duruşun.

Biliyor musun?
Artık rüyalarıma da giriyorsun.
Dün akşam, bir savaşta
Kaçmak istiyorsun
Kaçamıyorsun.
Kaşların çatık, suratın asık
Dağılmış, savruluyorsun.

Paran da yok biliyorum.
Çünkü hiç durmaz sende.
Offff, efkarlandım yine.
Düşünmeden edemiyorum seni,
Açayım en iyisi Zeki Müren’i.
O “bulamazsın” dedikçe,
Ben buluyorum kendimi.
Eşlik ediyorum gönlümce:
“Düşersen sonunda, yine bul beni.”