Yine bir panik atık! Şiiri - Fatma Doğu

Bu buzdan canavar, münasebetsiz bir misafir gibi daldı yine içeri!

İçime buzlu bir okyanustan su akıtıp duruyor

Yine bir panik atık!

Bu bir başlangıç biliyorum

Ben ruhumu da alıp volta atıyorum hemen

Otursam hepten nefessiz kalacağım biliyorum

Tam durdu diyorum

Bir yandan da pusuda beklediğinden şüpheleniyorum

Düşündüğüm gibi de oluyor

Hemen atlayıp pençelerini geçiriyor ruhuma

Kalbimi yerinden sökecek gibi hissediyorum

Aklımdan dudağına esrardan bir sigara vermek geçiyor

Belki o zaman sakinleşip silahını yavaşça yere bırakır

Tam bitti diyorum yeniden başlıyor

Göz yaşlarım eş zamanlı konuşlanıyor kirpiklerimin arkasına

Bir köpek koşuyor içimde

Açlıktan ölmek üzereyken et görmüş gibi

Benimse o esnada kabuğum donuk fakat içimde ne fırtınalar kopuyor!

Hava desen kapalı, karla karışık yağmur...

Sonra gök gürlüyor

Sanki ağlasam damarlarımdaki kirli kan yeryüzüne süzülecek ve ben sükûnete ereceğim

Fakat şu boğazıma oturan taş var ya! Beni kaskatı edip kıskıvrak yakalayan taş!

Nefes alamıyor gibiyim

Yine de yaşamaya devam ediyorum

Yoksa bu duygusal bir kalp krizi mi?

Her şey çok bariz, tüm sesler çok sesli

Işıkta rahatsız ediyor, karanlıkta

Seste rahatsız ediyor, sessizlikte

Panik bir halde kendime dolanıyorum

Kendime takılıp yere düşüyorum

Yavaşça geri çekilip dizlerimin üstünde duruyorum

Etrafımda hiç kimse yok!

Sanki insanlar yeraltına çekilmiş sular gibi kaybolmuş etraftan

Sanki dünya içindekileri yutmuş gibi

Ya da ben çok yalnız hissettiğimden her şey yalnızlığımdan dökülen mübalağalara dönüşüyor

Bakıyorum olacak gibi değil

Öylece bekliyorum

Parmaklarımı sayıyorum

Tabi saniyelerde o ara beni sayıyor

Ve yine ağlayasım geliyor her zamanki gibi

Hiçbir yere sığamamamın cezasını varlığımla ödüyorum

Hiçbir yerde ve hiç kimseyle olamamanın

Üzerimden 'mış' gibi bir ölüm geçiyor

Ben delik deşik olmuş ruhumla sana bakıyorum

Varlığına derin bir özlem duyuyorum

Gözlerim seni arıyor gayri ihtiyari

Bana dokunmanı istiyorum

Çünkü sadece sen nüfuz edebiliyorsun gözlerimden ruhuma

Herkesten kaçsam da senden kaçamıyorum

Her şey silikleştikçe sen belirginleşiyorsun

Herkes yüzeyime bakıyor sen derinime

Bana dair her şey bir, bir su yüzüne çıkıyor

Ve ben hala güvende hissediyorum

Sende bir efsun var malum

Böyle kıskıvrak yakalıyor insanı

Bana dokunmanı istiyorum

Şu an her şeyin üzerime gelip beni yalan bir krizin içine çekmeye çalıştığı şu an!

Kim bilir belki o zaman sakinleşebilirim

Belki o zaman ölebilirim azalmış bir korkuyla

Ve o zaman tekrar tekrar doyabilirim sana yine acıkmak üzere

Seninle her şey iyiye gidiyor gibi

Ve daha bir kolaylaşıyor bu panik atıklar!