Yine Ben! Şiiri - Mesut Öztürk

Anası varken, ana sıcaklığını özleyen ben,
Babası varken, yetimliğin acısını çeken ben
Kardeşleri varken, Dünyada yanlız kalan ben.

Sevgilisi varken, sevmeyi, sevilmeyi, arayan ben.
Yavruları varken, Evlatlarım tiye ağlayan ben.
Dost tekmesi yeyipte, geride kalan yine ben.

Boşverdim artık gülmeyi, sevmeyi ve yaşamayı,
Neler çekmişim sanki onlara tasa mı?
Gidilen bir yol, yaşanan gerçekler var,

Anladım artık bu Dünya bana gerçekten dar,
Aradım sordum gidemedim gidecek bir diyar,
Herkese elveda! Başaramıyorum benden bu kadar.