Yine Akşam Oldu Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yine akşam oldu hayallerinle,
Yine sular karardı,
Güneş yine uzaklaştı, çekildi,
Kaldım son pırıltılara sularda bir bir kaybolan,
Denizden yansıyıp yansıyıp camlara vuran,
Bana yine sen kalacaksın, gitsin gidenler,
Nereye gidiyorsa oraya gitsin trenler, gemiler,
Bir karanlıklarım, bir sen, bir ben,
Nasıl olsa bir de köhne ocağım var; tüten,
Kalacağız bir yanan ocak başında sabaha kadar,
Bizi bizden ayırabilmek için
Yine
Çıldıracaklar.

Hayalin benim tutsağım, ben senin tutsağınım,
Ne benim elimden bir şey gelir,
Ne senin.
Tutsaklıklar bizim çilemiz,
Nereden gelmişse gelmiş başımıza işte,
Çekeriz.

Ne sen beni azad edersin bu tutsaklıktan,
Ne de ben hayallerini,
Gidecekse; varsın bizsiz gitsin tren, gemi,
Bu bir kurtuluştur tutsaklıklar içinde,
Bu bir yaşamdır, çiledir,
Beni kendinden uzaklaştırmaya çabalaman
Nafiledir.

(TANRI ÖNCE BENİ YARATTI isimli Serbest Şiitrler 'inden > 9-10/100)