Yine Adana’dayım Şiiri - Mim Mustafa Hakan

Yine Adana'dayım ben, başladığım yerde.
Yine aynı dekor, sessizce açıldı perde.

Mevsim bu kez bahar, Taşköprü'ye de komşuyum. Yine sırtımda yük, yaralı göçmen kuşuyum.

Akdeniz kadar yorgun, Seyhan kadar durgunum. Yine hüzün dolu, yeşil dağlara vurgunum.

Toroslar'dan bir selâm getirse dahi rüzgâr.
Yine bu akşam vakti, kalp mahzun, pür efgâr.

Bir mermer inci Câmi, minare nûrdan şem'â.
Yine yeşil, turkuaz sular, masmâvi semâ.

Büyük Saat, sanki bir set önünde zamanın.
Yine turunç kokusu tesellisi bu ânın.

Her bitiş bir başlangıçtır der, ders verir.
Yine gelir devrân döner, vakti etmez te’hir.

Çukurova'nın âb-ı hayatı ile sohbet.
Yine can verdi bu kurumuş toprağa elbet.

Demek ki kemâl, urûçta değil nüzûldaymış.
Yine dîl câha kaymış, hakîkati yok saymış.

Yûnûsum, Allah bes, gerisi lâf-ı güzâftır.
Yine sen Hak'tan iste, affı sana zifâftır.

Mart 2016

1 Âb-ı hayat: Ölümsüzlük suyu
2 Uruç: Göğe yükselme
3 Nüzul: Gökten yere inme
4 Cah: Şöhret
5 Laf-ı güzaf: Anlamsız söz
6 Zifaf: Gerdeğe girme