Yılmaz Selahattin Şiiri - Ekrem Uçak

Köyden taaa şehire
Koştun sabah erkenden
Kar yağmış, yollar kapalı demeden,
haa, arada rastlardı sana Ali emminin
Arabası, iki at,dört tekerlekli,
Hani öğretmen olacaktın kafaya koymuştun bir kere
Belki Ahmet abiye imrenmiştin.
Gömleği beyaz, takım elbisesi,hele kravatı alacalı
Görünümlü.
Yıllar geçti, sen koştun...
Nihayet bitmişti lise yılları,
Hele kazanınca Eğitim Enstitüsünü
Gel keyfim gel,öğretmen oluyordun.
Yıllarda anlar eze eze gelip geçti,
Güldüğün anlar da olmuştu taa yürekten.
Düşüncelerin insanca,insana göre
Dünyada ezilen olmasın istiyordun.
Aç, açıkta kalan,
Herkesin bir yuvası,
Gözü yaşlı olmasın kimse,
Bir gün geldi bitti okul yılları,başlayacaktın göreve belli.
Ama yine terslikler seni terk etmedi.
Gelmemişti tayin emri zamanlı.
O da geçti,başladın, görev yerin Araklı.
Okullar tatildi.Yola çıkmıştık Erciş'e doğru
Karşılaşmıştık yol üzeri,bir köy lokantası,
Ora da sütlacıyla çok ünlü.
Anlatmıştık anıları içli mi içli.
Ne kadar da mutluydun yanında kızın ve oğulların
Biraz da yaramazlardı galiba,sen babaları olduğun için,
Yıllar yılları kovaladı,kaçan kaçtı giden gittti ömürden
Kısa dönem askerlik Burdur da bizi buluşturdu.
Erciş'ten ben,sen ve bir de Kemal Tenik vardı.
Eğitim dönüşü,karargahın önündeki bahçe, elmaların altı
Güneş batımında alırdın
Bir alümünyum demlik çayı
yanında bardakları
Ben,Kemal,sen
İçerdik demlikten son damlasına dek.
Bir de yanında sigara
Ne demekti be; hayattı hayat(!) .
Askerlik bitti,dönüyorduk memlekete geri
Ceplerde harçlık kalmamıştı.
Amcanın oğlu Şahin ısmarlamıştı yemekleri.
Bir kaç yıl sonra sonra yine karşılaşmıştık.
Öğrencisi olduğumuz lisenin, ben müdürü sen de yardımcısı,
Olağanüstü dönemi yaşıyordu memleket.
Dedikodular,şikayetler,
Sanki dünyayı' durdukça' yönetecekler
Ben istersem sen yaşarsın diyenler.
Sürgüne gönderdiler,
Sen Çanakkale, ben askerlik yaptığımız yere,
Sen içliydin, dolu,dopdoluydun
Güzel de şiir okurdun.
Yeni kanunlar,yönetmelikler,
Dönmüştük memlekete nihayet.
Geçen günü sohbete dalmıştık yine, öğretmen evinde.
Çayımız önümüzde,her yudumda anılar.
Çok düşünceliydin,
Yüzüne yansımıştı yorgunluğun,
Konuşurken
Gülücük atıyordun isteksiz,
Belki tüm haksızlıkları...,
Yaşatanları böylece kınıyordun.
Bir alıntı vardı dudaklar arasında.
'O iyi insanlar o güzel atlara binip gittiler'
Dün' hastalanmış' dediler 'Van'daymış'
Bu gün işittim ki 'Selahattin YILMAZ' ölmüş