Yılmaz Öztürk Şiirleri - Şair Yılmaz Öztürk

Soylular bellidir saygısı sonsuz
Adalet terazimiz tamdır hilesiz
Şanlı tarih şereli ordusu korkusuz
Ata dan kan aldık merhamettir yolumuz

Cihanda ağlamasın diye gözler

Yıl bindokuzyüz doksan yedi ve kainat durdu
İnsan olmayı kavga sanan bir ömür duruldu
Başladı herşey yeniden insan kendini okudu
Minnetarım sana sevgili Abdullah babam

Bana İkrayı öğrettin kendimi okumayı

Sana sevgiyi aşkı anlatsam aşk nedir anlarmısın
Kendimi sana feda ettmemin kıymetini bilirmisin
Senin yalan sözlerinle aldatmaktan mutlumusun
Aşka insana olan güvenimi seninle kaybettim

Sevda çiçekleri yetiştirdim sende kuruyup soldu

Anne der durur herkes ya annesini 20 yaşında
Tanıyanlar ne yapsınlar anneyi babayı bu çağında
Annelik biyolojikmi yoksa manevimi olmalı aslında
Anne tanımıyorum iki anne Havva ve Amine'den başka

Ağladığımda başımı koyacağım bir sine bulamamışım ki

Yollar gider yamuk yumuk sağa sola
İnsan yürür düşe kalka para uğruna
Kimi satar malını verir şanını para uğruna
Sen dik dur adam gibi insanlık adına

Yılmaz samimi ol isteklerinde

Ayrılık vakti geldiğinde
Yollar ayrılık olduğunda bize
Söyle zalim sevgili sevgime
Ölüm çaremidir ayrılığa

Güller kuruyup solduğunda

Sözlerim değişmez aynıdır kalbim
İhanet etmem dostluğa delikanlı değilim
Baktığını gören sevgi ile bakar gözlerim
Sizin gibi olamam hayata tutunan biriyim

Kalemim sivri keskin yazar

İçeçek bir bardak çayın varmı paylaşmaya
Dostta dost olup dost aşkına yanmaya
Allah için sevip dostunla Allah`a varmaya
Varmısın Hay`da yanıp Hu`da yok olmaya

İçip dostluk çayını varalım dost kapısına

Ummanlarda yunup ta geldim kapına
Yinede bizde kaldıysa kir pas aff ola
Nice sultanlar boyun büktü bu dergaha
Teslim olmaya geldim gönül dergahına

Nenrut'un ateşinde güller derleyen

Yoktur Ferhat ile Şirini Leylası Mecnunu da
Öyle bir yer ki açılan kapısı dünyanın dünyaya
Namını duyan İstanbul’un yol bulmuş Sakarya’da
Eyyub el Ensari amcası yatar erenler dağında

Bir müjde uğruna canını terk etti horasan erenleri