Yılmaz Örmeci Şiirleri - Şair Yılmaz Örmeci

Bahar geldi, çiçek açtı ağaçlar,
"Gel" de bana, koşa koşa gelirim.
Öter öksüz bıraktığın ardıçlar
İki elim kanda olsa gelirim.
* * *
Sıkıntıya düşer isen beni an,

Bir zamanlar ormanda,
Hızlı mı hızlı bir Kısrak varmış.
Diğer kısraklara da, öbür hayvanlara da
Yarışlarda fark atarmış.
Bütün hayvanlar bu kısrağa imrenir,
Hatta kıskanırlarmış.

Yine sıkıştık milletçe,
Atatürk; gel kurtar bizi.
Sana mektup yazdık Türkçe,
Atatürk; gel kurtar bizi.

Tembel tembel oturalım,

Ey Türkoğlu; hakir görme Türkçeyi
Türkçe dünyanın en eski dilidir.
Türk olarak bilmelisin gerçeği
Dilimize dil uzatan delidir.

Türkmence ve Azerice, lehçendir

Pala, Haremin hizmetkârı
Yıllardır Sarayda çalışır durur,
Valide Sultan'ın en büyük hayranı.
Harem Ağası da en iyi arkadaşı.
Bir gün der ki ona:
“Bana Sultan'ın göğüslerini koklat.

Köpek bir gün
Hoplaya zıplaya oynarken
Kelebekleri kovalar,
Rengârenk çiçekleri koklarken
Ormanda yolunu kaybetmiş.
Bir de bakmış ki karşıdan bir Leopar geliyor

Vaktiyle Rusya’da bir adamı
Sibirya'ya göndermişler sürgüne.
Adam mektuplarının okunacağını biliyormuş
Sansür görevlilerince.

...

Biz hep O'nu yücelttik, görmedik aydınlığı
O Güneş'i gösterdi, biz parmağına baktık.
Eğitim, sanat, kültür, bilmedik insanlığı
Gösterdiği hedefi biz çok hafife aldık.
Önemsemedik bilim ve çağdaş uygarlığı
En büyük yanlışı biz işte burada yaptık! ..

Ankara nikahlı eşindir,
Kıyamazsın da, kovamazsın da.
Çok da güzel değildir hani,
Ama yedirir, içirir, barındırır,
Çocuklarını doğurup büyütendir Ankara.
.....

I. SUNUŞ

…Aman efendim, aman
…Bu hikâye pek yaman
…Duyan nasihat alsın
…Zamanlar eski zaman.