Masmaviydi gökyüzü önce
Sonra bir anda
Simsiyah dumanlarla kaplandı
Kin, nefret ve öfkenin ateşi
Tüm ağırlığıyla etrafımızı sardı
Söndüremedik yüreklerimize düşen yangınları
Gün gelir
Bazen dolar, taşar yüreğin
Hiçbir şeyi kaldıramaz olursun
Gün gelir,
Gönlün çorak topraklarda
Bir yudum su arayan ceylanlara benzer
“Nice bayramlar gör” diyenler
Solup gittiler hep birer birer
Artık geri gelmez mi samimiyet dolu o günler
Bir nesil büyürken bunlarla beraber
Sorar mıyız hesabını kendimize?
Yarınlardan bi haber.
Duvarlar
Kimi zaman bakmaktır çaresizce arkadan
Duvarlardır
Başını yaslayıp da günlerce ağlatan
Duvarlardır
Arkası özgürlüğe açılan
Başımı yasladığım duvarlar
Sırdaşım olmuşken
Soğuktan titreyen güvercinler
Pencereme konmuşken
Ve bulutlar giymişken kara örtülerini
Ben gecenin ortasında sessizliği dinlerken
Mevsimlerin tüm ağırlığını kaldıramazken bulutlar
Gözyaşlarını bırakıverir aniden
Yeterince hüzün kokan topraklar
Hasretini haykırır yeryüzünden
Yağmur yeryüzüyle gökyüzünün vuslatıdır
Günler geçmek bilmezken
Ömrümün bu demlerinde
İsimsiz ve tarihsiz nağmeler bıraktım
Yurdumun çorak köşelerinde
Mürekkebim denizdir benim
Kalemimse güneş
İstanbul…
Bir sevgili misali
İçindeyken fark edemezsin geçen zamanı
Avuçlarında avutur seni sessizce
İliklerine kadar işlemiştir,
Tüm güzellikleri,nazı,niyazı,sıkıntıları
Yahya Kemal’le seversin İstanbul’u
Namık Kemal’le vatan kokan topraklarını alırsın avucuna
Mehmet Akif’le kahraman olursun mazide
Ziya Gökalp’te özünü bulursun
Tanpınar’la zamanda yolculuk yaparsın
Necip Fazıl’da hissedersin soğuk kaldırımları
Hayat hiç umulmadık anlarda
Öğretiyor insana her şeyi
Gardımızın düştüğü anlarda
İndiriyor en sert darbesini
Kendisine gelemiyor insan düşüyor
Can çekişenler için başlayan geri sayım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!