Yıllıklarım var günlüklerden çaldığım...

Hep kendimle bir iç savaş yaşardım; ilklerin neden hiç unutulamaz bir yapıda olduğunun akisini ispatlamak için.
Ama boşu boşuna bir çaba benimkisi.
Güneşin ışığına gözlerini dikmiş bir yılanın ışığı halt edecek halini yansıtmışımdır her çırpınışımda.
Acizliğim diz boyu ve ayyuka çıkmış ah-u figan etmekte.
Varlığım veryansınlardaki halini iyice özümsemiş yitik bir duvar eşiğinde olup bitenleri seyretmekte.
Bakışlarım bir ufuk beklentisinin ötesinde hüzünlü bi o kadar da keder ve acı dolu bir hali yaşamakta.
Ya zihnim? ..
Onun durumu dört yandan muhasır altına alınan bir kaleyi aratmamakta.
Ve her bir darbe ona ve içindekilere son vuruş niyetiyle vurulmakta.
...
Serzenişlerimin uğultusuna artık gece kuşları bile aldırış etmeyecek.
Varlığımın iz düşümleri artık hiç bir zaman hesaplanmayacak ve özüne her gidişte bir engelle karşılacak varlığım.
Yaşamım ömrü bitmiş bir lambanın son yakarışlarının andıracak kadar aciz ve kimsesiz.
Sokakların lambalarında bitmişliğin son rütüşlerini fişekleyen cızırtıların eşliğinde bir veda hutbesine sarılmak hüzünlü bi o kadar da yalnızlığın içinde eriyen ve biten bir halde.
Solmuşluğun en katı halini yaşamak tükenmişliğin hezeyanlarına sarılarak bir garip misali...
...
Gitmek gidebilmek bir yerlere sert ve acımasız bir edayla haykırmak o uç noktalara aykırılığın en nihayi noktasında varlık duvarını açarak metafizik alemin derinlerine ruhu kaptırmak ve çığlık atmak sonsuza fezanın o korkunç kara deliklerine bir ilk olarak yalnızlığın vermiş olduğu kalıplara girerek bir o yana bir bu yana başı sallamak hu hularla garipliğin içte özümsenmişliğine kendimizi kaptırarak...
...
Dur.
Sensizlik bir başka portre bu yaz...