Yılları Düşürdüm Yırtık Ceplerimden

bazısına ilaçtır bazısının yarasını kaşır
herkesi gerçeklerine taşır zaman

pırıltılı yılbaşı gecelerine benzemiyor
mutluluk da emzirmiyor çoğu geceler
hiç birşeyin aslı değil gölgeler
istediği kadar kaçsın insan hep kendine döner

yürek tezgahımda imgeler
kendi markam
mutluluk bahçemde
pervansızca ve arsızca dolaştı gam
sevgiyle vardıklarım oldu arkam

hayat sanki lavanta kokulu çeyiz sandığı
bir de kapısını açıp içindeki güzellikleri kullanabilse insan
sırlarını zulalarımıza bırakarak
bizden uzaklaşır
ve herkesi gerçek yüzleriyle bize taşır zaman

işim insan
hangi yana dönsem yüzler solgun
insanlar baharlarında yorgun
çocukların bayramlarına dalarken kuzgun
yüreğimden yedim vurgun

bıktım gülüşleri yaralı insanları görmekten
sayemizde kan damlar hecelerden
kötüler hayatın güzelliklerini çalarken bizlerden
ve yıldızları gecelerden
yardım istedim insanlardan
çocuklardı gelen
gözlerinde ışıkları
baktım hayır yok büyüklerden
bize benzemesin diye sonları
çocuklara emanet ettim yarınları

ah bulabilsem bir de
yitirdiğim pırıltılı başlayan yılları
yırtık ceplerimden düşürdüm onları
ama bi türlü yitiremedim
ta canevime batan ve beni kanatan anıları

selamlarken dönüşlere gebe ayrılıkları
ve mavi yüzlü şafakları
günler yıkıldı üstüme
hayatın ufaladığı umutlar saplandı göğsüme
acıttım sözcükleri
lâl oldu dilleri
harfler topal
dağıldım zamanın dilimlerine
sevgine yaslanıp bu günlere geldiğim
ve sana kendim kadar emek verdiğim sevdiğim
çocuklar görüp üzülmeden
ve duyarsız toplum çiğnemeden
t o l a b e n i
ezilmeye dayanamam
n’olursun geç kalma soylu sevdam

ah boranlarda budanan ömrüm
içime nice dertleri gömdüm
tutunup çiçeklerin gülüşlerine
takılıp çocukların peşlerine
hazanlardan döndüm

güvercinler kılavuzum
düşlerimdi yönüm
eskittim yolları
yollar da beni
gözleri kör olsun sabıkalı yoksulluğu(mu) n
geçtiğim yerlere
yırtık ceplerimden düşürdüm yılları
bende kaldı acıları