Yaşam..
beni hep,
çıkışı olmayan labirentler içinde,
frekansı karışmış
eski radyolar gibi;
karma karışık duygularımın
parazit yaptığı anlara mahkum etti .!
.
Ömrüm..
neden,nasıl,niçinlere
cevap aramakla geçti.!
.
neden burdayım.?
neydi beni buralara mahkum eden.?
neden bu bitmeyen pişmanlık.?
neden boğazımda yıllar yılı
düğümlenip kalan onca ukdeler.?
.
sorun neredeydi.?
diye
işte böyle
içten içten hep sordurdu
kendi kendime.!
ve ben
iç dünyamda
hem savcı,hem sanık oldum.!
bir türlü
hakim olupta
ne bir berat kararı
ne bir af çıkartabildim
ne de kalem kırabildim.!
Ben her seferinde
çıkışı olmayan bu gizemli tünelin
zifiri karanlığında
sonu belirsiz yargısız hükümler giydim.!
Kayıt Tarihi : 12.11.2020 15:41:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mahmut Mücahit Özdemir](https://www.antoloji.com/i/siir/2020/11/12/yillar-yili-dugumlenip-kalan-ukteler.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!