Ayrılık Türküsü (*) Şiiri - Cumali Karataş

Yıllar sonra
Yolum düştü kentime
Beni kucaklarında büyüten
Sokakların ziyaretine geldim...
Duvarlarında duruyordu sesimiz hâlâ;
O günkü gibi
Görkemli değildi toprak evler...
Çökmüş, yaslanmış birbirine;
Terk edilmiş birkaçı.

Karşı evde
Bir komşumuz vardı.
Sanki dilinden bal akardı.

Şu evdeydi ilk sevdiğim.
Minyon tipli,
Çakır gözlü bir kızdı.
Bir veda bile edemeden ayrıldık.

Bizden sonra herkes
Bu dar sokaklardan
Çekilmiş bir bir belli.
Matem yeri sanki viran kulübeler...
Şimdi ağlıyor evlerin saçakları
Her ayrılık türküsünde.

*(Yeni Adana Gazetesi Sanat Sayfası-11 Temmuz 1987)
*(Cumali Karataş/Güneyli Çocuk/Şiir/Günce Yayınları/76 syf./Aralık 2022)