Yıllar Ömrümden Geçip Giden

Yıllar ömrümden geçip giden
Tok sesli
Sonsuzluğa hevesli
Hasret yüküyle yol alan
Kara trendir.
Kara tren kulaklarımda
Nemli bir Sakarya akşamının
Okul kokan, kitap kokan
Yarım kalmış sevdalarına
Ayrılığın ve ölümün tuzu sinmiş
Hüzün dolu melodisidir.

Bizim trenimiz umut doludur
Yılların ortasına çizilen birkaç satır
Gözleri yaş dolan şehrin
Kaybolmuş hafızasına
Düşülmüş, izsiz, emaresiz
Notlardır kara tren

Ne dumanı savrulur
Ne de geç kalır vuslata
Sessiz sedasızdır.
Sabahın tenha vakitlerinde
Ve öylece yol alır umuda
Hasret dualarıyla.

Bizim trenimiz
Her istasyonda beklenir.
Bölük bölük ağıt
Ve çuval çuval hasret yüklenir.
Hep yorgun edasıyla duranda
Her istasyonda
Acısına taze acılar eklenir.

Kara tren zamanın imbiğinden
Kıvrılan acını adıdır.
Levhasız ve numarasız.
Karanlık tünelinde tebessümle yol alır.
Zaman korkunç
Zaman meçhul ve uçurum
Ve karanlık bermudadır.

Kara tren kimi zaman çamurda
Kimi zaman da sudadır
Yine de dumanlarına karışır umutlar
En derin ve en sızılı bakışlar

Yaşamaktır kara tren
Çetin ve çaresizlikler yumağını
Zaman tünelinde tuzaklar ağını
Geçip gidiyor işte acımasız
Yıllar akıyor.
Ve kara tren hep aynı türküyü söylüyor.