Yıllar... Şiiri - Maşide Kılınç

Tükendim her sayfa sonunda
Devamım yoktu bir sonraki yalnız kalışımda
Hep eksilerek vardım bir sonraki istasyona
Ayrılığım garda beklemeye koyuldu
Varmak istemediğim zor bir yolculuktu

Tüm anlatacaklarım ve anlattıklarım
Hep bu yolculuğun vefasız satırlarıydı
Ben kalemle satırlar yarattıkça
Engebeli hayat yolunun yorulmaz yolcusu

Her mola da sıcak çayda bir yudumluğum oluyordun
Bitmiyordun yol almamak adına
Yanımda kalmanın uğraşını veriyordun
Ya da ben bu zanna kurban gidiyordum
Bir umut sen varsın sayıyordum
Seviyorsun gitmezsin sanıyordum

Oysa her istasyonda eksilen ben değil miydim
Bakış açım şizofren kişiliğiyle cebelleşiyordu
Var mıydın yok muydun
Seviyor muydun istemiyor muydun
İnkâr ve kabullerin arasında gitgellerin mahkûmu oluyordum

Film şeridi gibi geçen hayat yıllarımı
İzlemeye koyuldukça daha da yoruluyordum
Sensizliğin en kor sahnelerinde
O istasyonun garı geliyor gözlerimin önüne
Varlığına zan eklediğim yolculuk
Şimdi bitmelere gark oluyordu sevgilim

Huysuzlaşıyordum her ayağımı yordukça
Diz kapaklarım kireçleniyordu aşk yolunda adımlarım arttıkça
Sevimsiz şikâyetçi ihtiyar oluyordum
Aşk sonuna varmaya yaklaştıkça
Çocuklaşıyordum ihtiyarlık yolunda
Ölü derimden soyunmak isterken
Yenilenmeyeceğini bilmek
İntihardan ne kadar farklıydı
Acıyordum kendime
Yenilenmek intihar olmuşken tenimde
Alnından öpülesi bir ölüm vardı
Bu yorucu yolculuk filminin
En sonunda…