Yıllanmış Çınar Şiiri - Raziye Aktaş

yılların verdiği yorgunlukla aheste aheste doğruldu yatağından.
yanında kendisiyle akran bir sehpası dururdu hep. ondan aldığı güçle kalktı ayağa, yavaşça aynaya yöneldi; kaldırdı kafasını ve aynadaki yansımasına baktı.
önce göz kapaklarının üzerine kapaklandığı gözlerine baktı ve teşekkür etti; bugüne kadar kendisiyle tüm güzelliklere ve istemese de çirkinliklere şahit oldukları için.
sonra ellerine; bugüne kadar kendisiyle birlikte oldukları için..
ve ayaklarına; hala bu yılllanmış çınarı taşıyabildikleri için. kendisiyle barışıktı, hayatla da öyle..
hazırlanıp çıktı evden. parka attı kendisini. hayat arkadaşıyla her zaman geldikleri bu park onu hep duygulandırır aynı zamanda huzur verirdi.
salıncaktaki çocukları izledi; birbirlerini tanımayan iki çocuğu. biri diğerinden daha hızlı sallanabilmek için var gücüyle itiyordu kendisini ileriye doğru.
sonra kaydıraktan kayan bir çocuğu, arkasından başka bir yaramaz çocuğun ittiğini gördü. az kalsın düşüyordu, neye uğradığını şaşırdı yavrucağız.
çocuğun biri de, arkadaşım dediği diğer çocuğun gözüne avucunda biriktirdiği kumları hiç acımadan attı ve arkasına bile bakmadan kaçıp uzaklaştı oradan.
düşündü sonra.. hayatta böyle değil miydi?
herkes bir yarış halinde, birbirlerini gözü görmemecesine kıyasıya bir mücadele. arkadan oynanan oyunlar, diğerini düşürme çabası, can yakmak için verilen uğraşlar..
sıkıldı parktaki çocukları izlemekten.
yine olduğu yerden yavaşça doğrulup; banktan destek alarak güç bela ayağa kalktı. ağır adımlarla ilerlerken, sağ tarafında devasa bir gölge gördü.
kaldırdı başını; baktı:
- “ ey gidi çınar, yıllanmış çınar! sen de benim gibisin demek. kim bilir neler neler gördün burada. boşveerr.. kapa bak gözlerini sende benim gibi, tıka kulaklarını duyma herşeyi. yoksa yaşlanır gidersin..”