Yılkı Atlarına Serenat

ağaçlar anılarını döküyor birer birer
gökyüzü,
rahminden yeni bir ayrılık doğuruyor
örtülüyor üstümüze güz rengi bulutlar
anlatamıyorum

anlatamıyorum yalnızlığımı kendime bile
yalnızlığım, benden çabuk büyüyor.

ey solmuş fotoğrafların tanrıları
ey suçsuzluğumun yargıçları!

bakın,
topluyorum bir gülü dudaklarınızdan
susuyorum,
büyütüyorum,
derliyorum onu
sormayın nedenini niçinini
ben böyleyimdir çünkü biraz
sevgi yağlı bir kementtir yüreğimde benim
her şafakta şarabi düşlerim kanar
kendimi erguvanlara asar, asar dururum

mor bir ölümden yontulur menekşe
büker boynunu türküsüz bir çocuk misali
kendini isa’nın çarmıhında kurutup
yüreğini satır başlarıma tutuklar

anlatamam ona kanatsız kuşları
anlatamam her gece bin bir sesle savaştığımı

ben nasıl bir savaşçıyım, söylesene
düşvuruğu bir karanfil midir gözlerimde biten
derinlere sızan bu kan, kimin kanı
kafir bi’ peygamber miyim çağ ötelerinden
(kim kurşunluyor martılarımı)
neden güvertemde çürüyor martı ölüleri
neden çocukluğumun geçtiği evlerden
kırık gitarların cesedini topluyorum
çok-gözlü körler mi bu cinayetin faili

bilmiyorum
anarşist sözcükler devşiriyorum şiirlerden
yeni bir ihtilâli hüzne kalkan biliyorum
sonra yıldızlar biçiyorum sigaramın ucundan
yetmiyor göğü kuşanmaya nefesim
(düşüncelerim kanıyor)

yazıyorum gecelerce birinci tekilin ölümünü
yazdıkça uzayıp gelen genç ölümleri
oysa iğreniyorum yaldızlı dizelerden
iğreniyorum sahte sevgi gösterilerinizden
aynadaki yabancıyı tanımıyorum.
varlığım tenime hançer sivriltiyor
tel örgüden farksız oysa göz bebekleri
kim bu kendim içre ben kişi
bil-
-mi
-yor
-um

mürekkebim tükeniyor, gecem de
son bir serenadım var yılkı atı cesetlerine

sevgili dünya,
hoş-ça kalıyorum.