Yılkı atları Şiiri - Dağlar Özügüç

Benim memleketimin tepelerine
Soğuk kuzey rüzgarı esmeye görsün
Sular donar yürekler üşür
Solgun yaylalarına kış çabuk gelir
Yolları sessizce kar ile kapanır
Aman vermez kar kimseye
Sahiplerinin vefasızlığına uğramış
Zavallı yılkı atları erzak peşinde
Soğukta kaldılar şimdi kaya diplerinde
Bir çeşit beyaz ölüme döndü beyaz umutları
Şanslı olmayan o ihanete uğramış
Muazzam atlar telef oldular
Umutlarımız şefkatimiz buzladı şimdilerde
Kinlendi hayaller damla damla buz kesti
Sallandı çırpındı çatıların saçaklarında
Bir kılıç gibi bilendi keskinleştiler
Yazık ki her zamanki yalancı bahar
Cazibesiyle kandırdı onları eritti yok etti
Sarıkamışın doğasında böyle çok hazin
Kayboluş hikayeleri yaşandı bitti
Çok civanlar gitti bahara kadar
Sonunda bir kurtuluş olur bahar doğaya
Sabırsız kardelenler daha fazla dayanamaz
Yarar tepesindeki acımasız baskın karı
Gün yüzüne özlemle çıkar nefeslenir
Beyaza inat en güzel renklerine bürünür
O gün bu gündür kardelenler
O yılkı atlarının hicranını sürdürür
Dö