Yılkı Şiiri - Necdet Karasevda

Dağlarda açtım gözümü
Rüzgâr içip, toprak yedim
Özgürlüktü benim ilk bildiğim...

Havaya, ateşe, toprağa ve suya karışarak
Kendime karışarak,
Hürriyetin büyüsüne,
Yaşamın gücüne karışarak,
Kendimden çıktım.

Yola çıktım!
Hayata çıktım!
Ben sonsuza açıktım!

Tüm yeryüzü vatanım oldu
Bilmedim sınırları,
Telleri, duvarları, mayınları...
Dağlardan, koyaklardan, kanyonlardan geçtim,
Gözlerime içirdim tüm renklerini gökkuşağının,
Bütün sularını tattım tabiat ananın,
Çamurlarına bulandım,
Yağmurlarında ıslandım.
Yelelerim dondu ayazlarında,
Kışlarında buz kesti toynaklarım...

Bilinçli bir dirençle,
Bilenen bileklerle
Dilimin ucundaki
İsyan türküleriyle gittim,
Hep yol aldım
Kalbimin izinde...

Yaralarım oldu yollarda,
Zakkum ısırdım...
Bazen tüylerim
Bazen ruhum soldu
Taflan çiğnedim, çocuk oldum...

Sonra
Diri direnişlerle
Şaha kalktım şahdamarımda!

Tüm yılkı için
Yeryüzünün tüm yılkıları için,
Kanyonlar, koyaklar, vadiler için,
Dereler, ırmaklar, denizler için
Ağaçlar, çiçekler, böcekler için
Geçtim ölümün içinden
Kendimden geçtim...

Sonra bir sabah,
Çiğ tutmuş kirpik uçlarında
Duydum nal seslerimi...
Hayal gibi nal sesleri,
İçimin göğünü titreten toynak sesleri...
Uzun ve yorgun bir savaştan çıkmış
Dinginliğe susamış,
Aşka susamış
Başka bir yılkıydım artık kirpiklerinin kıyısında.

Varoluşum dudaklarında
Hüzünlü gözlerinin kuytularında idi artık.
Yaralarıma umut merhemi,
Yelelerime rüzgâr asmak
Artık senin asaletindendi...

Kuğunun son şarkısını söyleyip
Çekildim kalbinin kıyısına
Bir ömür ölümü öperek avuçlarından,
Sende bekledim beklediğimi...