Yılgı Şiiri - Vahap Karakılıç

YILGI

Bitmiyor başucumda dönen şarkı
Yoksulluğum yoksunluğundaki
Kerpiç evimde
Penceresiz perdelerden süzülen
Soğuk rüzgar
Kuru başaklar
Delik deşik biz zaman aynasında
Sızan ışığın gölgesinde
Açmayan menekşem
Avuncum,
Güneşe karşı dururken

Her sabah havalandırma içtiması!
Seni kollarıma alırdım
Erkenden yola çıkan bir geminin güvertesinde
Göğüslerini öpüyordum
En uyanılmaz rüyanın ortasında
Ceza evi
Cenaze evi
Gömdüm iskeletimi
Uzak bir köy mezarlığına
Kimseler yoktu başucumda ağlayacak
Serseri, lodos firarisi
Birkaç yağmur damlası
Yapraklara değip gidiyordu.

Ah! küçüğüm
Ne çok acı çektin
Ne çok acı çektik
Artık gülebiliriz,
Kendimi azat ettim
Yolların kavşağında
senden
Sana hoşça kal demeden

Artık gülebiliriz! Acılarımıza.
Artık gülebiliriz! Yitirdiklerimize
Artık gülebiliriz…

Mayıs 2008