Tam 1 yıl geçti üstünden beni aldatmanın.Bugün gözlerimi kapatıp o anları düşündüğümde aynı acıyı hissediyorum yüreğimde.Hala aynı cam kırıkları yüreğime batan.Tekrar tekrar anımsamak istemesem de elimde değil....Birçok şey gibi o da elimde diil....Kaç gün aç gezmiştim hatırlıyor musun? ? ? Umrumda değildi hiç bir şey.Sanki çok sevdiğim biri ölmüştü ya da vücudumun bir yerleri eksilmişti de ben artık öyle yaşamaya mahkumdum.5 gün sonra senin doğum günündü ve ben sana aldığım hediyeye bakıp bakıp ağlaycaktım belki de....Bana yakışmayacak kadar güçsüz düşmüştüm.Kabuslarım olmuştu yanındaki kız.Onca insanın önünde ben...sen...ve o....Tahmin edemezsin yıkılışımın büyüklüğünü..Hele o kızla gidişin var ya...Ömrümden birkaç seneyi de beraberinde götürüşündü adeta.Daha birkaç saat önce benimleydin.Hani iyi geçen birkaç günümüz vardı.İşte onlardan biriydi yaşadığımız.Ta ki o ana kadar..Nasıl dayandım nasıl kurtuldum karanlığından canım öylesine acırken, yüreğim inatla seni düşünüyor, sana üzülüyorken, tüm insanlar bana 'ona geri dönmeyeceksin di mi' diye her sorduğunda onların yüzüne bakamıyorken, nasıl ölmedim acıdan ve nasıl yalnız başıma geçtim bütün bunları bilmiyorum...Nasıl hala sevdim seni,nasıl katlandım bütün bunlara? Ve senin yüzünden düşüp kalktığım hastane kapılarında, doktorlara tekrarladığım adını, o anda kim bilir kaç kişi daha söylüyordu.Uzandığım beyaz sedyeden seyrettiğim serum damlalarında yüzünün aksini görmemi, başımda ağlayan anneme ve her an öleceğimi zanneden İpek'e nasıl söylerdim? Söylersem sana zarar verirlerdi.Ben buralardayken, daha acısı sen bütün bunları bilirken hala bu kadar umursamaz, bu kadar insafsız olmak..Sana özgü.Ya da olamamak bana...Tanrıya en çok isyan ettiğim dönemlerim senle geçirdiğim dönemler.Hani en acısı budur herhalde dersin ya,herkesin, senin yüzüne 'yazık' diyen gözlerle bakması.Daha da kötüsü insanın aynadaki ben'i tanıyamaması.Senden önceki yaralarımı iyileştireyim derken daha beter yaralanmış ölüme yaklaşan bi hasta gibi, düzelmeyecek bi rahatsızlığın bilincinde yaşayan biri gibi, ruhumun en derinlerine kadar ağır ağır işlemiş olan seni aynada ben sanıp acımak gibi bir şey...Kendine acımak.Sen kendine acıdın mı hiç? ? ? Kendini kandırdın mı? Kandırdığını bile bile kandırdın mı? Kimse anlamadığı için seni, umutsuzluğuna sarılıp uyudun mu? ? ? ? Cevabını bildiğim soruları soruyorum yine...
Şimdi 1 yıl geçti...İyiyim...Gerçekten iyiyim...İyileştim...İlk iş senden kurtuldum.Belki geç, belki erken ama bitti işte.Bitti derken yüreğimden söylüyorum bunu:...BİTTİ... Yalnızca aklımda değil yüreğimde ve bedenimde de bitti.Son anda kurtulan bi losemi hastası gibiyim şimdi.Bir kez daha ve yeniden başladım yaşamaya.Hafif bi tebessüm beliriyo dudaklarımda seni andığımda.Alıştım mı ne? ? ? ?
Hani insanlar 'keşke geri dönme şansımız olsa' derler ya; iyi ki yok..Çünkü bir kez daha ölmek istemezdim.Farklı yıldönümleri hayal etmiş olsam da bir zamanlar,inanıyorum ki; herkes ödülünü bir gün alır....
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta